1. 2. 3. Daar ben je dan
6-10-2020 Ik heb de 39 weken aangetikt en moet voor controle naar de verloskundige. Die ochtend ging ik nog even snel naar de wc voordat ik in de auto zou stappen. Want ja iedere zwangere vrouw kent het wel de wc is op het einde toch wel je grootste vriend. Ik hoorde ineens een zachte plons. Ik was me slijmprop verloren. Zou het dan nu gaan beginnen?!
De verloskundige vertelde na de controle (die verder helemaal goed was) dat het verliezen van de slijmprop een teken kon zijn dat het een deze dagen kon gaan gebeuren, maar het hoefde niet. Afwachten dan maar. Ze had die nacht wel dienst vertelde ze dus wie weet.
Mijn man en ik gingen lekker naar bed en ik weet nog dat hij zij. Vanacht niet hoor! Hij heeft die nacht er voor geen oog dicht gedaan.
Rond 23.00: Hij was net lekker in slaap aan het vallen toen ik een soort van plop voelde. Ik sprong uit bed en "rende" snel naar de badkamer en ondertussen riep ik, me vliezen zijn gebroken, want in de badkamer lag een plas van vruchtwater.
Aangezien we de nacht in gingen heb ik toch maar meteen de verloskundige gebeld. Toch wel leuk dat ik haar die ochtend ook al had gesproken. Nu is het afwachten tot de weeën komen en regelmatig zijn. Dit kon nog wel even duren zij ze dus probeer nog wat te rusten.
Rusten? Nee hoor. We begonnen meteen. De ene na de andere, meteen regelmatig. Dus 2 uur later kwam de verloskunde er aan. 6 centimeter ontsluiting. Dus op naar het ziekenhuis. (ik wou graag in het ziekenhuis bevallen)
Niet veel later zat ik op 7 cm ontsluiting. Ik kreeg nu alleen last van persweeën. Wat een narigheid is dat zeg. De "gewone" weeën kon ik zonder moeite weg puffen, maar deze! Dit koste gewoon echt veel meer moeite. Met daarbij dat je absoluut niet mag persen. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen?! Het kwam goed. Ik kreeg het soort van onder controle.
Deze laatste 3 cm duurde voor me gevoel echt lang. Wat uiteindelijk best mee viel hoor voor een eerste bevalling. ( mijn bevalling duurde van het breken van mijn vliezen tot de geboorte 9,5 uur) Ik ben op een gegeven moment lekker in bad gaan zitten. Dit had ik trouwens nooit verwacht. Als je het er over hebt hoe je wilt bevallen vond ik het allemaal maar een beetje raar. Leg mij de eerste keer maar gewoon op bed. En nu zat ik in bad. Wat echt een verademing was voor even, dat lekkere warme water.
Het was eindelijk zo ver ik mocht gaan persen. En ik zat nog steeds in bad. Zou het dan echt een bad bevalling worden?
Helaas waren me weeën niet krachtig genoeg meer, had ik last van een randje en lag je hoofd niet helemaal ideaal. Deze lag schuin. Dus hebben we besloten om aan de wee opwekkers te gaan. Toch een bed bevalling.
Ik kreeg wat meet apparatuur om zodat ze jou in de gaten konden houden en het kon wel eventjes duren voordat me lichaam zou reageren op de wee opwekkers, maar ook hierbij ging het super snel. Maar jou hoofdje lag niet goed. Je lag schuin en je kreeg het zwaar. Je moest dus nu wel snel komen. Door een knip zou jij wat meer ruimte hebben en tijdens het persen ging ze mee duwen. Ja letterlijk duwen. Ze ging naast me op haar knieën op bed zitten en duwde zo boven op me buik.
Na een half uur persen was je er! Je kwam ter wereld met een bescheiden huiltje en toen je lekker bij me lag was ik alles al weer vergeten.
Om 8.50 is jim geboren met een gewichtje van 3066 gram.
Als ik terug kijk op mijn bevalling is het eigenlijk een hele makkelijke en vlotte bevalling geweest. Ik had geen pijn, en alles ging eigenlijk gewoon goed. Een verhaal wat ik wil delen om te laten lezen dat iedere bevalling anders is van moeilijk tot zoals mijne gewoon, want je weet dat een bevalling niet makkelijk is, maar je hoeft er ook niet bang voor te zijn.
jessicawindt
Oh jeetje, wat een verhaal! En ook ergens heel herkenbaar.. Mijn kleintje lag ook verkeerd met zijn hoofdje, waardoor hij met een knip en een kiwi ter wereld is gekomen. Maar hey! Wat je zegt. Je krijgt het niet cadeau en hoe knap is het dat jij/wij dit gewoon kunnen. Girlpower!