° J A , J E E T J E °

Er is zoveel wat ik wil zeggen, maar er komt zo weinig uit. Overdag gaat het leven door, zit er weer wat rust in, pakken wij de draad weer wat op door toch wat dingen te ondernemen met zijn drieën. Maar snachts.. Dan slaat mijn hoofd op hol, krijg er geen rust in en kan zo een paar uur wakker liggen. Dan komt alles weer voorbij. Van de 20 weken echo, tot de trial maar ook de laatste 3 weken in het ziekenhuis voor Hylke geboren werd. De snelle bevalling en vooral de 6 dagen dat hij heeft gevochten ondanks de oneerlijke strijd. Daarna ga je door want je wilt Hylke de perfecte afscheid geven, maar hoe geef je dat aan iemand die je niet hebt mogen leren kennen. Die je maar 1x op de arm hebt gehad op de kinder-ic en daarna pas tijdens het moment dat de beademing gestopt werd. Die je niet een flesje hebt mogen geven, die je nooit verschoont hebt maar ook nooit in bad hebt gedaan. Die je alleen hebt gewassen toen hij er al niet meer was, om vervolgens zijn eerste pakje aan te trekken zodat hij met ons mee naar huis kon gaan.

Maar hoe ga je door? Door na zo'n ongelovelijke zware periode, die al vanaf half augustus liep en die nu, na 7 januari, echt ten einde is. Hij is er niet meer, ligt niet meer boven in zijn bedje en ik kan hem geen welterusten of goedemorgen wensen. Ik kan niet meer naast hem zitten en hem bewonderen, bewonderen omdat hij zo enorm veel op zijn grote broer leek. Ik kan hem niet meer een aai over zijn bol geven, 1000x zeggen dat ik zo trots op hem ben en vooral heel vaak zeggen dat ik van hem hou. Alles is weg, je valt in een gat, je wilt dat het leven gewoon even stilstaat en hebt het gevoel dat de afgelopen weken (een stuk of 20 week) alles voor niets is geweest. En dat is absoluut niet zo, maar er is geen mooi manneke om voor te zorgen, er zijn geen 2 broers hier thuis maar vooral er is ondanks alles geen baby... Ik vond het een hel van een zwangerschap, een makkelijke bevalling en een pittige 6 dagen op de kinder-ic. En dan na 5 dagen, dan neem je afscheid. Afscheid van het lieve, knappe manneke die wij niet mochten leren kennen.

Al deze gedachten komen snachts voorbij, uren denk ik er aan. Maak allemaal notitie's die ooit een verhaaltje worden, maar probeer vooral rust in mijn hoofd te krijgen. Door alles van mij af te schrijven, lukt het een beetje maar nog lang niet genoeg. Gisteren dan ook een afspraak gemaakt bij de huisarts, mijn lichaam stopt er mee en toen hij vroeg hoe het ging, heb ik maar eerlijk geantwoord; het gaat kut. Gistermorgen was de druppel en er moest hulp komen. Voor nu toch een nacht proberen te slapen met een slaappil en de verwijzing voor de psycholoog is gemaakt. Hoeveel Jan en ik er ook over praten, het was niet genoeg. Ik heb een buitenstaander nodig hierbij. Wie weet kan hij / zij zorgen dat ik alles op een rijtje krijg, dat het verdriet er gewoon mag zijn maar dat ik vooral wat meer rust in mijn hoofd ga krijgen. Er zijn nog zoveel vragen over de afgelopen 20 weken. De meeste antwoorden zullen wij niet krijgen, maar ik wil ze graag laten weten hoe het voor ons was. Hoe wij deze periode beleefd hebben, hoe onbegrepen wij ons vaak gevoeld hebben en vooral; waarom is er zo slecht naar ons geluisterd. Dat blijft de grote vraag en al hoop ik echt dat wij daar over een paar weken antwoord op gaan krijgen, wij gaan er maar weer vanuit dat het niet gaat gebeuren, die laatste klap kan er ook nog wel bij. Mijn lichaam roept mij nu een halt toe, ik moet er nu echt naar gaan luisteren en een soort van kraamweek inlassen. Die kraamweek heb ik in het ziekenhuis en in het Ronald Mcdonald huis niet gehad / niet genomen. Het enige wat je wilt is bij je kind zijn, zoveel als kan / lukt. De rest telt dan even niet meer mee.

En bevallen? Dat is ook nog gebeurt voordat de rollercoaster op de kinder-ic begon, maar tijd om er bij stil te staan was er niet. Ons kind, onze lieve Hylke had ons nodig dus dan ga je door, door tot het klaar is. En dat punt is nu bereikt.

Op de foto grote broer die de deksel van Hylke zijn kistje beschilderde 💙