Dames en heren, hooggeëerd publiek. In het kader van uitstapjes en huwelijkstijd, heb ik er wel weer een hoor!

Moeders de vrouw lag al bijna een week ziek op bed. Dikke keelontsteking. Nooit eerder gehad maar dit was echt next level: slikken voelde alsof ik messen door moest slikken, ik kon niet eten, ik kon bijna niet drinken, het straalde uit naar m’n oor, ik sliep nachten achter elkaar niet van de pijn, ik kon alleen in een apathische houding op bed liggen en hopen dat het snel beter zou worden. Elke keer met de gedachte: ja maar nu zal het ergste toch wel geweest zijn? Kan vast alleen maar beter gaan.
Dropje hier, keelsnoepje daar. Maar het werd niet beter. Zo. Veel. Pijn.

Toen ik inmiddels helemaal niet meer kon praten, m’n hoofd chronisch naar rechts hing omdat rechtop kijken pijn deed en ik al dagen niks gegeten had, ging ik even Googlen: ‘wanneer huisarts bellen bij keelontsteking?’ Dan komen er van die mooie rijtjes. Ik las: als u 1 of meerde van onderstaande dingen hebt, belt u meteen de huisarts. Ik lezen, tik ik met gemak 4 van die dingen af.

Dus ging Koos voor mij bellen. Heel lief. Want ik kon niks zeggen. En Koos is een assertieve man. Ik denk dat de assistente snel door had dat met een ‘beetje rust houden en dan gaat het vanzelf over’ mijn man niet tevreden zou zijn. Ze hoorde de noodzaak en we moesten toch maar even snel langskomen. Aangezien ik die hele week al te pas en te onpas in huilen uitbarstte deed ik dat nu ook. (Iets van ‘aaahhh erkenning, fijn!’)
De kindjes mochten even naar mijn schoonzus en zwager en toen konden wij naar de huisarts. 

We weten allemaal dat tijd samen schaars is wanneer je kinderen hebt, en zo waren we ineens toch even met z'n twee weg. Omdat ik dus niks kon zeggen, appte ik Koos (hij zat 20 cm naast mij, maargoed) nog even alle info. Zodat hij mijn tolk kon zijn.
Met z’n notulen in de hand kon hij alles vertellen en af en toe kermde of piepte ik er ook nog wat tussendoor. Wat zijn we toch een team. 

Toen natuurlijk onderzoeken. De man wilde in de keel kijken. Maar je moet je indenken dat mijn mond eigenlijk nog geen 2cm open kon. Dus doen hij met die stok in m’n keel ging, gilde ik het als een soort speenvarken in nood uit. Weer huilen natuurlijk. Het bleek een forse ontsteking die zeker behandeld moest worden. Sterker nog, hij vermoedde ook nog een abces. Dus we moesten meteen door naar de KNO arts in het ziekenhuis.

Toegegeven, als moeder vinden we vaak dat wij vrouwen betere opvoeders zijn dan mannen. Tijd om de papa's de credits te geven die ze verdienen en hun geheime wapens in het opvoedingsproces te vieren. Zoals dat ene trucje waarmee hij juist wél de huilende baby weet te kalmeren of een einde maakt aan de eindeloze bedtijd struggles met peuter-lief. In deze nieuwe rubriek 'Papa versus Mama' ontdekken we wat een vader qua opvoeden écht beter snapt of in uitblinkt.