Beeld: Alicee

Derde bevalling: “Ik kan nog steeds niet geloven hoe dit gelopen is”

Bij een derde bevalling denk je misschien dat je wel weet wat je te wachten staat. Maar mamablogger Alicee ontdekte al snel: geen enkele bevalling is hetzelfde. Wat begon met gebroken vliezen en rustig afwachten, veranderde plotseling in een storm aan weeën

“Bevalling nummer 3”

“En ja hoor, we mogen weer! Een derde kindje, dus een derde bevalling. Op zaterdagavond 22 maart om 20:00 was ik bezig met de jongens naar bed brengen. Na een verhaaltje en honderd kusjes en “loveyou’s” liep ik hun kamer uit, en ineens liep er een heleboel water langs mijn benen. Ik wist het meteen: dat zijn m’n vliezen. Shit, ik ga bevallen, dacht ik meteen. Ik ben gelijk even gaan douchen, heb schone kleren aangetrokken en ben naar beneden gegaan om Garvey te vertellen dat ons derde kindje eraan komt.

Drie uur later, om 23:00, begon ik een beetje moe te worden. Nog geen buikpijn of ander teken van bevallen, dus ik ben lekker naar bed gegaan. Ik had iedereen geappt dat de baby elk moment kon komen en kreeg van iedereen reacties met “succes vannacht!!”. Mijn moeder appte: “Zou wel tegenvallen als je morgenochtend ineens wakker wordt en niet bevallen bent.”
“Haha!” stuurde ik terug. En toen was het zondagochtend… en hoorde ik mijn wekker? Huh? Shit! Ik ben nog steeds zwanger. En nog steeds geen weeën…”

Alicee: “Ik wist even niet wat ik hoorde… Dinsdag??? En mijn gebroken vliezen dan?”

Wachten op weeën

“Nou, de dag begonnen en maar wachten op weeën. Meer kon ik niet doen. Ik zag de uren op de klok voorbij kruipen, de hele dag.
Toen werd het 15:00, en Jaydian (de oudste) moest afzwemmen voor zijn B-diploma om 15:45. Dus: ga ik mee? Blijf ik thuis? Wat moet ik doen? Ik lekte nog steeds vruchtwater, dus ik moest goed nadenken. Uiteindelijk besloot ik mee te gaan. Spannend, want wat als het ineens doorzet? Mijn vorige bevalling ging zó snel…

Pff, gelukkig! Gelukt! Jaydian haalde zijn B-diploma en wij zijn snel naar huis gegaan. De verloskundige kwam langs, alles zag er goed uit. Ik mocht tot 20:00 thuis afwachten, en als er dan nog niets gebeurde, moesten we toch naar het ziekenhuis.”

Alicee: “Ik ben zó blij dat we niet naar huis zijn gegaan, want dan was Ayden waarschijnlijk in de auto geboren.”

“En mijn gebroken vliezen dan?”

“Helaas, om 20:00 nog steeds niets. Ik baalde enorm — ik wilde zó graag thuis bevallen. De verloskundige kwam opnieuw en om 21:00 moesten we ons melden in het ziekenhuis. Tassen ingepakt, oma gebeld voor de andere kindjes en wij op weg naar Goes. De spanning voelde ik door mijn hele lichaam. Wat gaat er nu gebeuren? Door de spanning kreeg ik harde buiken, maar heel onregelmatig. Nog steeds geen weeën. Eenmaal in het ziekenhuis moest ik aan de CTG. Ook daar zagen ze de harde buiken, maar onregelmatig en niet erg pijnlijk. Om 22:30 kwam de verloskundige van het ziekenhuis even overleggen. Er was niets bijzonders te zien op de beelden, dus in principe mochten we naar huis. Ze hadden geen plek voor ons (het was zondag), en we zouden pas dinsdag terug kunnen komen om ingeleid te worden.

Ik wist even niet wat ik hoorde… Dinsdag??? En mijn gebroken vliezen dan? Huh? Blijkbaar mag dat dus 72 uur duren en is dat prima. Ik voelde me hier niet fijn bij en gaf dat ook eerlijk aan. Ik vroeg of ze toch even mijn ontsluiting wilden checken, zodat ik zeker wist dat er niks aan de hand was. Nou, 3 cm. Dus dat zegt eigenlijk nog niets. De verloskundige gaf aan dat we, als we dat fijn vonden, tot 23:30 konden blijven om te kijken of er verandering in de ontsluiting zou zijn. Dat wilde ik graag, dus nog een uurtje aan de CTG.”

volle trein
Lees ook

“In een bomvolle coupé braken mijn vliezen en voelde ik alles stromen.”

Een storm aan weeën

“Toen was het 23:30. Boem. Uit het niets kreeg ik buikkrampen waarvoor ik echt moest puffen. Garvey schrok, en ik natuurlijk ook. Even aankijken dan maar: is het begonnen of weer valse hoop? 23:45: hup! Daar kwam een storm aan weeën.
Ik kon niet meer praten, en de weeën waren bijna niet op te vangen. Ineens gebeurde er van alles om me heen.
Ineens was mijn bevalling begonnen. Maar huh? We gingen toch naar huis? Nee dus. Het was zover. Ons derde kindje komt eraan. 00:20 – ik kon niet meer. Ik moest persen. Ik bleek op 5 à 6 cm te zitten, dus persen mocht absoluut nog niet. Wegpuffen en volhouden dan maar. 00:40 – nee, ik kan niet meer. Ik ga nu persen. De verloskundige wilde nog heel snel voelen, en ik zat op 8 cm. Ze zag dat ik niet meer kon stoppen met persen, dus ik mocht doorgaan.

Drie keer hard persen… en toen was het 00:51 en daar was onze Ayden! Het was niet normaal. Het ging ineens allemaal zó snel.
Ik kan nog steeds niet geloven hoe dit gelopen is. Ik ben zó blij dat we niet naar huis zijn gegaan, want dan was Ayden waarschijnlijk in de auto geboren.

Zo zie je maar… Het komt wanneer het komt.”

Super trots op mijn lichaam!

Dit is een verhaal van Alicee

Mama van:Jaydian (3)Elay (2)

Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie

OOK INTERESSANT

Bekijk alles

Uncategorized

Twijfel je écht over een kindje? Of is het gewoon nog te spannend?