Opgebiecht: Mijn volwassen zoon van 23 woont nog thuis… en ik wil dat hij weggaat (maar ik durf het niet te zeggen)

“Zijn kamer is een donkere gamergrot waar het altijd muf ruikt. Hij ligt tot diep in de middag in bed, komt naar beneden als het eten bijna op tafel staat, en verdwijnt daarna weer naar boven. Vaak met zijn vriendin, die inmiddels bijna een extra huisgenoot lijkt. De rest van het huis? Dat interesseert hem geen zak. Afwassen? Ho maar. Stofzuigen? Alleen als ik het drie keer vraag, en dan nog met tegenzin. En God verhoede dat ik iets zeg over zijn vieze sokken in de gang: “Relax mam, ik doe het straks.” (Spoiler: hij doet het niet.)

En toch… ik krijg het niet over m’n hart om te zeggen: ik wil dat je weggaat. Want ik ben zijn moeder. En moeders zetten hun kinderen niet op straat, toch? Maar het schuurt aan alle kanten. Aan alles voel ik: het is tijd. Tijd dat hij volwassen wordt. Tijd dat hij leert hoe je zelf je wc schoonmaakt, hoe je een huurcontract regelt, hoe je leeft zonder dat iemand achter je opruimt. Maar ik durf het niet. Want wat als hij het me kwalijk neemt? Wat als hij het niet redt?

Dus ik blijf stil. Ik slik m’n frustratie in. En ik hoop dat hij zelf komt met het idee om het huis uit te gaan. Tot die tijd? Blijf ik balanceren tussen moederliefde en het verlangen om gewoon mijn huis, mijn rust en mijn grenzen terug te krijgen.”

Over familie gesproken: “Ik had gehoopt dat mijn moeder een leukere oma zou zijn” lees je hier!

Heb jij ook iets op te biechten? Mail je verhaal anoniem naar info@mamaplaats.nl