Beeld: Canva

De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik veel sneller geïrriteerd raak door mijn man dan ik ooit had gedacht. Kleine dingen die me vroeger niet eens opvielen, bezorgen me nu de volledige ick. En dat schuldgevoel daarover? Dat maakt het alleen maar erger. Want ik wíl niet de chagrijnige moeder en partner zijn…, maar ik ben het wel steeds vaker.

Waarom ik ineens overal ‘de ick’ van krijg

Het zijn van die mini-dingetjes die zich opstapelen. Hoe hij zijn bord nét naast de vaatwasser zet. Hoe hij op de bank ploft, terwijl ik nog honderd dingen moet doen. Hoe hij ademt alsof hij net een marathon heeft gelopen, terwijl hij gewoon tv kijkt. Dingen die ik vroeger lief, grappig of in elk geval neutraal vond, zorgen nu voor een soort kriebel die direct omslaat in irritatie.

En ja, ik weet hoe dat klinkt. Want ondertussen draait het leven door: kinderen die aandacht willen, werk dat om de hoek gluurt, to-do’s die altijd blijven groeien. Soms denk ik dat ik gewoon overprikkeld ben en mijn man dan precies “in de vuurlinie” staat. Maar soms voelt het ook alsof ik hem ineens minder leuk vind en dat durf ik bijna niet hardop te zeggen.

Lees ook

Opgebiecht: ik koop alleen speelgoed in zachte kleuren zodat het goed past bij ons interieur

De boosheid, het chagrijn… en het schuldgevoel dat daarop volgt

Wat me misschien nog het meest raakt, is dat ik boos word op dingen waarvan ik rationeel weet dat het onzin is. Hij doet zijn best. Hij is een goede vader. Hij wil me echt helpen. En tóch schiet ik uit mijn slof als hij een verkeerde opmerking maakt of net te lang twijfelt over wat hij wil eten.

’s Avonds denk ik dan: Waarom doe ik zo? Waarom kan ik niet meer ontspannen? Alsof ik een soort harde versie van mezelf ben geworden. Maar eerlijk? Ik ben moe. Altijd “aan”. Altijd regelen. Altijd nadenken. En mijn man wordt dan soms het slachtoffer van irritaties die misschien niet eens over hem gaan, maar over de druk die op mijn schouders ligt.

Heb jij ook iets op te biechten? Vul dan deze enquête (anoniem) in.