Beeld: Canva

Ik heb iets op te biechten… Ik schaam me heel erg terwijl ik dit opschrijf. Dit is zo’n situatie waarvan je altijd denkt: dat gebeurt bij anderen, niet bij mij. Maar hier zit ik dan, met een geheim dat inmiddels zo groot voelt dat ik het nergens meer kwijt kan. Dus schrijf ik het maar hier, anoniem. In de hoop dat iemand begrijpt hoe ik zo in deze knoop terecht ben gekomen.

Het is begonnen langs de lijn

De coach van mijn zoontje is iemand die je meteen opmerkt: enthousiast, betrokken en altijd in voor de kinderen. In het begin was het niets meer dan dat. Tot ik merkte dat ik me begon te verheugen op de trainingen. Dat ik me nét iets te bewust was van hoe ik erbij liep: toch even wat lipgloss op en die lekkere parfum. Ik werd nerveus als hij naar me keek. Eerst hield ik mezelf nog voor dat het gewoon wat aandacht was, iets onschuldigs. Maar dat wist ik niet lang vol te houden.

We gingen op een gegeven moment wat meer praten. Eerst over de kinderen, later over werk, over moe zijn, over het gevoel soms meer vrouw dan moeder te willen zijn. Er ontstond iets vertrouwelijks. Iets dat ik niet had moeten laten groeien, aangezien ik een hele lieve vent thuis heb zitten.

We gingen te ver. Niet alles, maar genoeg om te weten dat dit niet meer onschuldig was.

We zijn elkaar al gaan zien

De eerste keer dat we elkaar buiten het voetbal zagen, was eigenlijk toevallig. Hij bracht een bidon terug die mijn zoontje had laten liggen. Ik had hem kunnen aannemen bij de deur. Maar ik nodigde hem binnen uit voor een kopje koffie…

Dat ‘kopje koffie’ werd een gesprek van een uur. Daarna nog een keer. En nog een. En op een dag gebeurde er iets wat ik eigenlijk niet durf op te schrijven, maar wat wel de waarheid is: we gingen te ver. Niet alles, maar genoeg om te weten dat dit niet meer onschuldig was. En het erge is… het voelde zó vertrouwd.

Hij is vrijgezel, dus voor hem is de situatie natuurlijk heel anders.

Lees ook

Opgebiecht: Ik krijg de laatste tijd te vaak ‘de ick’ van mijn man… en dat maakt me zó chagrijnig

Ik ben verliefd, maar ook bang

Ik weet dat wat ik doe fout is. Ik Maar ik weet ook dat ik niet zomaar meer terug kan naar hoe het was. Ik voel dingen die ik niet meer kan negeren.

Hij zegt dat hij me tijd wil geven. Hij is vrijgezel, dus voor hem is de situatie natuurlijk heel anders. Ik wil niemand pijn doen, maar ik mis al zo lang dit gevoel van gezien worden. En ergens schaam ik me dat ik het niet eerder heb gezegd tegen mijn man, dat ik me eenzaam voelde, dat we elkaar kwijt waren geraakt terwijl we samen in dezelfde woonkamer zaten.

Ik ben 34, ik zou beter moeten weten. Maar hier zit ik: verliefd op de voetbalcoach van mijn zoon, tussen twee levens die allebei van mij voelen, maar nooit naast elkaar kunnen bestaan.

Dat is mijn opbiecht. Ik weet niet wat mijn volgende stap wordt. Maar ik weet wel dat dit me kapotmaakt en dat ik hoop dat iemand begrijpt hoe ik hier terecht ben gekomen.

Heb jij ook iets op te biechten? Stuur dan anoniem je verhaal naar info@mamaplaats.nl