Dankbaarheid, somberheid, doodsangsten en genieten

Toch hebben het moederschap en het leven voor mij ook een donkere kant. Een kant waar naar mijn idee nog te weinig openheid over is. Ik ben blij en dankbaar voor onze dochter, maar die welbekende roze wolk waar je bijna iedereen over hoort, die ervaar ik niet altijd zo.

Mijn hele leven ben ik al bekend met somberheid en depressies, maar de angsten die nu om de hoek komen kijken zijn nieuw voor mij. Doodsangsten. Sinds ik moeder ben betrap ik mezelf er steeds vaker op en lig ik er ‘s nachts ook vaak wakker van. Letterlijk de angst om dood te gaan. Dit is voor mij een hele nieuwe angst. Ondanks alles waar ik doorheen ben gegaan in mijn leven, ben ik nog nooit bang geweest om dood te gaan. Sterker nog, het was voor mij altijd een laatste redmiddel, een uitvlucht. Hier stuit ik vaak op onbegrip vanuit mijn omgeving, gelukkig, want als je dit begrijpt heb je zelf helaas ook zo diep gezeten denk ik dan. 

Voor mijn gevoel had ik, mocht ik echt geen uitweg meer zien en de pijn van het leven niet meer aankunnen, altijd nog de keuze om te stoppen met leven. Sinds de geboorte van onze dochter is deze keuze echter weggevallen. Doodgaan is in mijn hoofd gelukkig geen optie meer omdat ik een kindje heb waar ik voor moet zorgen en die mij nodig heeft. Ik zou ook niets anders willen dan voor altijd voor haar te zorgen en dat maakt dat ik een verschrikkelijke angst heb ontwikkeld voor de dood. Ik lig met regelmaat wakker en ben vaak verdrietig en overstuur door deze angst. Hoe moet mijn dochter verder als ik er niet meer ben? Wat zal ik allemaal missen van haar leven? Het liefst zou ik willen weten wanneer ik doodga zodat ik haar en mezelf hier op kan voorbereiden.

Helaas is er niet alleen angst om dood te gaan. Bij alles wat ik doe is er een angst aanwezig. Als ik in de auto stap ben ik bang dat ik een ongeluk krijg, als mijn man naar zijn werk gaat ben ik bang dat hij niet meer thuiskomt en ik er alleen voor kom te staan, als ik naar de supermarkt ga ben ik bang voor een paniekaanval, als ik op de trap loop ben ik bang dat ik val met mijn dochter in mijn armen, als ik ga douchen ben ik bang dat ik haar laat vallen… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Haar bij iemand anders achter laten geeft me helemaal de kriebels en gebeurt dan ook zelden. Soms passen mijn ouders een uurtje op als het echt niet anders kan, maar ik zorg dan dat ik zo snel mogelijk weer terug ben. Ontspannen weggaan zonder mijn dochter zit er (nog) niet in.

Door de jaren heb ik gelukkig veel geleerd, zo ook dat er maar één ding helpt tegen mijn angsten: er dwars tegenin gaan. Niet toegeven aan die angstgedachten, maar juist doen waar ik bang voor ben, dus dat probeer ik te doen (al sla ik het doodgaan dus liever over). Ik ben in mijn eentje met de auto, de hond en mijn dochter naar het bos geweest, ik heb met de auto iets opgehaald voor mijn man zijn werk in Amsterdam en ik ga met regelmaat voor kleine boodschappen naar de winkel. Daarna ben ik helaas wel gesloopt, doodmoe (toepasselijk). Ondanks dat ik weet dat ik mijn angsten aan moet gaan om ze te verminderen lukt dit mij vaker niet dan wel. Gelukkig sta ik op de wachtlijst bij Infant Mental Health en voor ACT groepstherapie en daarnaast lopen er nog gesprekken bij mijn behandelaar van PsyQ. Ik hoop dat zij mij verder kunnen begeleiden om mijn angsten aan te gaan en te ondersteunen bij het accepteren van mijn depressieve gevoelens en gedachten.

Lees ook

Een fijne dag

Mijn ervaring leert dat (bijna) alles, mits je de juiste hulp en ondersteuning krijgt, altijd weer goed kan komen. Ik probeer de angsten voor zover dat lukt even een moment naar de achtergrond te verplaatsen, die komen later wel weer. Het is nu eerst tijd om ruimte te maken voor het allermooiste aspect van het moederschap. Ik ga genieten van mijn prachtige dochter.