“Ik mag niet van haar gaan houden, dit gaat mis”: Susanne’s bevallingsverhaal

Een zwangerschap na een miskraam

Voordat Susanne zwanger raakte van Lilli, maakten zij en Bas een miskraam mee bij tien weken. “We hadden het al aan iedereen verteld. Ik praat er liever over, maar dan is het wel extra pijnlijk. Toen zijn we gewoon weer gaan werken, alsof er niks gebeurd was. Pas ’s avonds kwam het besef.” De nieuwe zwangerschap voelde daardoor extra spannend, zeker in de eerste twintig weken.

Susanne had weinig kwaaltjes, behalve maagzuur en een grote verslaving aan ijsjes. “Lilli kreeg als bijnaam Sorbet Lilli, want ik at echt elke dag wel twee ijsjes.” In de laatste weken werd alles zwaarder en was Susanne er “gewoon klaar mee”.

Ze werd bij mij neergelegd. En het eerste wat ik zag, is dat ze helemaal grijs was en niet ademde

Susanne Latka

Een bevalling die maar niet op gang kwam

Toen het vruchtwater eenmaal wegliep, leek de bevalling te starten. Maar er gebeurde niets. Susanne kreeg meerdere keren een gel, een ballonnetje en uiteindelijk weeënopwekkers. “We waren zo lang bezig. Ik had uren pijn, zonder dat de ontsluiting echt vorderde. Ik vroeg om een ruggenprik, maar daar werd ik eerst van afgepraat. Pas laat op de avond kreeg ik hem en toen viel ik direct in slaap van uitputting.”

Bas: “Het was heftig. Ik kon bijna niet aanzien hoe Susanne kapotging van de pijn. In Nederland doen ze daar zo moeilijk over, alsof je de pijn móét voelen om echt bevallen te zijn. Dat vind ik echt niet oké.”

“Ik dacht: ze leeft niet”

Uiteindelijk mocht Susanne persen. “Het voelde als een oer-gevoel, eindelijk mocht ik doen wat mijn lichaam zei.” Lilli werd geboren, maar het eerste beeld dat Susanne zag was er een die haar voor altijd bij blijft. “Ze werd bij mij neergelegd. En het eerste wat ik zag, is dat ze helemaal grijs was. Niet goed, dacht ik meteen. Ik zag dat ze niet ademde. Het enige wat ik zei was: het is niet goed. En toen zeiden de verpleegkundigen: kijk nog maar even goed naar haar, want we moeten haar weghalen. Daarna drukten ze op een alarm en stonden er ineens zes mensen in de kamer.”

Lilli werd gereanimeerd met zuurstof. Bas: “Haar Apgar-score, dat is de score voor levensvatbaarheid, was bijna nul. Ik dacht echt: dit wordt niks. Je staat erbij en je kunt niets doen. Dat was verschrikkelijk.”

Je wordt vaak niet serieus genomen in je onderbuikgevoel. Misschien had Lilli dit helemaal niet hoeven meemaken

Susanne Latka

Een week in het ziekenhuis

Susanne: “En dan lig je daar. En je kunt er niet bij. Je kunt helemaal niks, je voelt je zo machteloos.” Na uren van angst en intensieve zorg stabiliseerde Lilli. Ze kreeg zuurstof via een masker en moest een week in het ziekenhuis blijven. “Ik dacht alleen maar praktisch: ze moet eten, ze moet warm liggen. Genieten van het moederschap kon ik niet.”

Bas herinnert zich vooral de nachten vol zorgen: “Telkens als Lilli’s saturatie daalde, ging het alarm af. Ik was geobsedeerd door de monitor: ik kon alleen daar nog naar kijken.”

Na een week mochten ze naar huis, met thuiszorg en veel controles. “Ik was continu bang dat ze toch hersenschade zou hebben door zuurstoftekort,” vertelt Susanne. “Het genieten kwam pas later.”

Dubbele gevoelens

Susanne en Bas kijken terug met gemengde gevoelens. “Ik gun iedereen een andere start,” zegt Susanne. “Je wordt vaak niet serieus genomen in je onderbuikgevoel. Ik wist: dit gaat niet vanzelf, maar ze bleven maar afwachten. Misschien had Lilli dit helemaal niet hoeven meemaken.”

Eenmaal thuis maakte de angst langzaam plaats voor blijdschap en trots. “Op een gegeven moment viel het van me af en werd ik overspoeld met liefde,” zegt Susanne. “Zoveel liefde dat je het bijna niet kunt bevatten.”

Lees ook

Wanneer je baby een hartafwijking blijkt te hebben: Laura’s verhaal 

Hun boodschap aan andere ouders

Bas: “Wees niet bang om voor jezelf te spreken. Als je gevoel zegt dat het niet goed zit, blijf daarbij.”
Susanne: “En weet dat het normaal is als je niet meteen die roze wolk voelt. Soms is het eerst overleven, en pas later genieten.”