We vieren haar leven

Het waren pittige maanden met veel ziekenhuis bezoeken en opnames. De laatste ziekenhuisopnamen heeft er behoorlijk hard in gehakt. Wat waren we bang om S te verliezen. Het is nog steeds een raadsel waarom ze zo kritiek kwam te liggen. 

Gelukkig knapte ze langzaam maar zeker op. De eerste dagen thuis vond ik eerlijk gezegd behoorlijk spannend. Er was zoveel gebeurd in zo’n korte tijd. Elke keer als ik een beetje het vertrouwen kreeg dat het goed zou komen, werden we weer keihard onderuit getrapt.

Ik belandde in een nog ergere waakmodus dan ik altijd al had. Het vertrouwen moest opnieuw groeien; dat had echt tijd nodig. We moesten ook nog regelmatig naar het ziekenhuis vanwege de vroeggeboorten, maar ook vanwege haar medische geschiedenis. Elke keer kon ik de nacht voor het bezoek niet slapen; er kwam steeds een bepaalde spanning naar boven.

Gelukkig ging het steeds beter met S en begon ze langzaamaan lekker de hele kamer door te tijgeren. 

Ze ging eindelijk weer op ontdekking uit en ontwikkelde lekker door op haar eigen tempo. Weken, maanden gingen voorbij en ondanks dat ze af en toe een beetje ziek was bleef het eigenlijk vrijwel rustig. 

Godzijdank want elke keer als ze al een beetje koorts had kon je me al wegvegen. Dan greep mijn angst me meteen bij de keel, bang wat er te wachten stond. S haar eerste verjaardag kwam eraan en ik durfde eindelijk te zeggen dat het al een langere tijd “rustig” was. 

We hadden het groots gevierd, al onze dierbaren waren aanwezig. Het was een bijzondere dag, een dag waar we haar leven en liefde vierde, de dankbaarheid dat ze hier bij ons is gebleven. 2 dagen naar haar verjaardag vlogen we naar Ibiza om daar vakantie te vieren met vrienden. Mega spannend na alles wat we hadden meegemaakt, maar zo nodig. Het was niet te doen om continue in angst te blijven leven. We hadden de benodigde voorzorg maatregelingen genomen mocht ze op vakantie ziek worden en naar het ziekenhuis moeten dan was deze in de buurt. Dit gaf ergens een geruststellend gevoel. We hadden alle medicatie die we gebruikte allemaal meegenomen. 

Het was de beste beslissing ooit. Langzaam nam de bezorgdheid af en konden we stukje bij beetje genieten. We hadden prachtig weer en onze dierbare vrienden om ons heen. 

S had het mega naar haar zin met haar vriendinnetje en wij genoten vol op van haar blije snoetje. Eindelijk konden we onze zorgen een beetje achter ons laten en kregen we steeds meer het vertrouwen dat het wel goed zou komen. 

Na alles wat me met S meegemaakt hebben, is zij zo’n makkelijk meisje geworden. Ze huilt vele malen minder, ze is minder snel overprikkeld en slaapt veel beter. Nooit geweten dat ik zoveel van iemand kon houden, mijn hart stroomt echt over van liefde… 🤍

Weten hoe ons verhaal begon? 

Lees het terug in mijn vorige blogs. Weten hoe het verder gaat? Volg ons gerust op mamaplaats en/of instagram