
Afgelopen donderdag had ik mijn WIA-beoordeling bij het UWV. Dagen ervoor zat ik al met een brok in mijn keel. Ik wist niet wat me precies te wachten stond, en dat maakte me nerveus. Wat als ik tijdens het gesprek niet goed kon uitleggen hoe het écht met me ging? Wat als ze me niet zouden geloven, me niet serieus zouden nemen?
Gelukkig viel het gesprek uiteindelijk mee. Mijn partner was mee, wat een enorme steun was. Toch was het een zwaar en emotioneel uur. Voor de zoveelste keer moest ik mijn verhaal doen. Dat blijft lastig. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem. Hij wist veel, maar tijdens het gesprek hoorde hij pas echt in detail hoe ik me voel. Dat raakte ons allebei.
De vrouw die het gesprek voerde was vriendelijk, rustig en luisterde echt. Ik voelde me gezien en gehoord – iets wat zelden vanzelfsprekend is in zulke situaties. En dat maakte het verschil.
Hard werken aan mijn relatie – juist nu we kinderen hebben
Nu is het afwachten. De uitslag komt binnenkort, en ik vind het spannend. Wat als ze beslissen dat ik toch moet gaan werken, ook al lukt het me nu maar net om 1,5 tot 2 uur vrijwilligerswerk per dag vol te houden? Het idee alleen al maakt me onrustig.
Ik wéét dat ik er geen invloed meer op heb en dat ik het moet loslaten. Maar het blijft in mijn hoofd malen. Wat als…?
MEER VAN DEZE SERIE
Het geheim van moeder zijn in combinatie met mijn bedrijf: Een goed vangnet
Hoe wij in aanraking kwamen met Veilig thuis..
Afsluiting van een bijzonder schooljaar
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.