Twee jaar ziek: een nieuw hoofdstuk

Afgelopen week heb ik afscheid genomen op mijn werk. Dat was dubbel. Moeilijk, want het is het loslaten van een plek waar ik jarenlang met veel inzet en plezier heb gewerkt. Maar ook ergens fijn. Fijn omdat er in dit hele, lange ziekteproces nu iets wordt afgerond.

Een hoofdstuk sluit zich

De afgelopen jaren waren zwaar. Niet alleen fysiek en mentaal, maar ook administratief. De ziekte zelf is al pittig genoeg, maar daar bovenop komt een berg papierwerk, regels, gesprekken, formulieren en deadlines. Dingen waar je eigenlijk de energie niet voor hebt, maar die toch moeten gebeuren.

En nu valt dat stukje weg. Wat overblijft, is de afwachting van mijn WIA-aanvraag. Spannend, eerlijk gezegd. Want ik hebt geen invloed op die beslissing, maar het heeft wel invloed op mijn leven. Toch probeer ik vertrouwen te houden. Vertrouwen in een juiste uitkomst. Een uitkomst die me rust geeft. Zodat ik met hernieuwde kracht naar de toekomst kan kijken.

Want ondanks alles geloof ik in die toekomst. In een tijd waarin ik me eindelijk beter voel. Waarin ik weer wat meer kan dragen. En wie weet… waarin ik weer met plezier aan het werk kan. Op een manier die bij me past. Stap voor stap.

Voor nu adem ik even uit. Er is al zoveel gedaan.