Met grof geweld trek ik de protheses uit het topje

Om 4:30 gaat de wekker, bezweet word ik wakker, bingo, m’n bloedsuiker is weer veel te laag. Manlief zet een kopje koffie en ik kauw op een snoepje die nog in het nachtkastje lag. De kindjes zijn bij opa&oma, we moesten zo vroeg aanwezig zijn dat het we van geen enkele oppas konden en mochten verwachten dat ze zo vroeg bij ons zouden komen. 

Mijn bloedsuikerspiegel wordt gedurende de nacht dusdanig te laag dat het gevaarlijk voor de baby begint te worden. Overdag blijf ik ook maar koolhydraten eten om ze op peil te houden. Dan toch maar inleiden… 

Om 6:30 staan we op de afdeling. Het was druk en we moesten even wachten. 

De gynaecoloog kwam binnen. Deze mevrouw had gisteren mijn respect gekregen door haar excuses aan te bieden. Ze had gevraagd of ik ook borstvoeding wilde geven en toen ik zei dat ik geen borsten meer had, zei ze 3x sorry. Sorry zeggen voelt voor mij echt heel respectvol en daarmee was ik blij haar vandaag weer te zien.

Ze vertelde dat het nog wel even ging duren, zoveel plotselinge spoed, alles loopt vast. 

Toen om 9:00 het infuus werd aangeprikt was ik hoopvol dat we zo zouden kunnen opstarten. Er werd me uitgelegd dat wanneer de vliezen werden doorgeprikt, er ook gelijk weeën opwekkers via het infuus gegeven zouden worden. 

“Nee dat denk ik niet”, haak ik in. 

De verpleegkundige kijkt me verbaasd aan. 

“Nee, mijn lichaam mag het eerst even zelf proberen” kom ik dapper voor mezelf op. 

Om 10:00 werd er gevraagd om even een rondje te gaan lopen, dit was goed voor de weeën (die ik nog niet had). Helaas had ik de dag voor de inleiding het hele huis gesopt en kon ik daardoor amper nog lopen. Toen ik terug kwam, lag er een verlostang klaar en 2 setjes baby spullen.

Zou er iemand niet goed in het dossier hebben gekeken? Deze tweeling zwangerschap was al vrij vroeg een eenling zwangerschap geworden. En de tang mag niet gebruikt worden omdat er een kans is op dwerggroei. 

Ik kijk rond in de kamer om te checken of mijn spullen er wel staan, want ik dacht voor een seconde even in de verkeerde kamer te zijn belandt. Nee alles staat er. 

Om 11:15 drukte ik op het alarmbelletje. 

“Over een kwartier zitten we hier 5 uur te wachten, ik wil naar huis” zei ik tegen mijn man. 

Ik voel nu de druk om dan maar de weeën opwekkers te accepteren. Want willen we overdag bevallen, is er niet veel tijd meer over. Ik voel de gejaagdheid, de stress, maar ook de wens om gewoon alles in rust te mogen en kunnen doen, dat nu versnelt lijkt te worden afgespeeld. 

Ik beval dan misschien voor de derde keer, maar dit is wel een stuitbevalling, daar moet ik me wel zo ontspannen mogelijk bij voelen. 

Na een kwartier komt er iemand op mijn alarmbel af. Dit was net het druppeltje dat ik nodig had om de juiste beslissing te nemen.

De verpleegkundige roept een arts erbij en deze is heel begripvol. Er was nog steeds geen plek en het leek erop dat dit een einde middag, vroeg in de avond verhaal ging worden voordat ze aan mij toe zouden komen. 

Na een paar uurtjes slaap en uren in spanning, is mijn zwangere vlak-na-Chemo lijf gewoon op. Ik kan zo uitgeput niet bevallen van een kindje in stuit. Hier is de arts het helemaal mee eens. Ik mag het infuus inhouden en morgen terugkomen. 

Wanneer mijn man de vluchtkoffer terug in de auto zet, zie ik daar een doos met gipsbuik. Deze had hij gisteren gekocht toen ik op controle was en er over inleiden nog geen sprake was. 

Wat een super lief idee! “Dan gaan we gewoon gipsen in plaats van persen!” roep ik. 

Thuis pakt manlief alles gelijk uit de doos. Opschieten geblazen, want we willen ook nog even langs opa en oma om de kinderen een kus te geven. 

Vet de huid in met vasiline, staat er. 

“Ik weet niet of ik de protheses nat wil maken” zeg ik tegen mijn man. 

Met een constructie van pedaalemmerzakjes probeer ik de protheses te beschermen. 

“Wat ben ik in godsnaam aan het doen?” zeg ik tegen mijn man. 

Met grof geweld trek ik de protheses uit het topje, met 1 arm ingepakt omdat hier nog een infuus inzit, trek ik het topje uit. “Waarom zou ik kussentjes willen gipsen? Ik heb geen borsten meer, dat hoort gewoon bij deze zwangerschap”. 

Met wat gemengde gevoelens vraagt manlief of hij dan m’n borstkas, uh torso, uhm voormalige borsten moet meenemen in de gipsbuik. Ik smeer er gelijk wat vasiline op, “ja natuurlijk… “

In de autorit naar de kinderen maak ik een geniaal plan. 

Ik hang alle beeldjes van alle zwangerschappen op. 

2020 big boobs

2021 hugh boobs

2024 bye boobs