Met een zucht van opluchting veeg ik tranen weg

Mijn man staat vroeg op om onze zoon naar oma te brengen en ik ga er met onze dochter uit. “Mama mag ik baby aaien?” terwijl ze al m’n shirt omhoog gooit om kusjes te geven.

“Ik is weer beter, ik weer school toe” kijkt ze me hoopvol aan. Ze blijft wat kwakkelen, gelukkig haalt oma haar straks ietsje eerder op, dus dan is de peuterspeelzaal dag wat korter.

Wil je een broodje of eten via je slangetje?

“sonde eten!” je ziet de opluchting dat ik het voorstel en niet eerst een broodje klaar zet om er 20 minuten naar te staren.

Even bellen of de draaipoging door kan gaan. Ik begin te twijfelen. Kon ik maar gewoon bevallen in stuit zoals ik dat prettig vind. Of zoals het me prettig lijkt.

Er is plek.

Fijn, want door alle spanning staat m’n buik zo strak dat ik de kleine al vanaf gisteravond niet meer heb gevoeld.

In de uur durende heenreis staar ik wat voor me uit wanneer manlief vraagt wat er aan de hand is.

Ik barst in huilen uit. “Dit moet niet! Het klopt niet!” ik zei het wat hard door alle tranen heen.

Mijn man (koffieliefhebber) kijkt me vragend aan.

“Je kunt een goeie bak koffie krijgen, maar daarvoor moet je met je hand in een vastgelopen koffiemolen. Kans bestaat dat je de vastloper los krijgt en dan heb je een lekker bakkie koffie”.

“Doe je dit niet, kun je kiezen uit koffie met Spaanse pepers, of koffie met zout.”

“Beide klinkt niet appetijtelijk maar je zult er 1 moeten kiezen”

Mijn man barst in lachen uit. “Deze vergelijking is er eindelijk eentje die ik snap”, zegt hij.

Ik wil alle keuzes niet. Ik wil niet het risico dat ik m’n hand in de molen beschadig, ik wil geen koffie met pepers en ook niet met zout. Er is geen goede keuze.

De medicatie die ik straks krijg, gaat mijn baarmoeder ontspannen en dat komt dan bij de baby, dat wil ik helemaal niet.

Eenmaal in het ziekenhuis vertel ik gelijk eerlijk mijn twijfels. Het ctg wordt aangesloten en het minimensje doet 0 pogingen er tegenaan te schoppen. Na een half uur komt de gyn terug en ik leg haar uit dat ik een herhaling zie van ons eerste kindje.

Ons eerste kindje, 2680 gram bij de geboorte, viel af naar 2350 waarna we een week in het ziekenhuis hebben gelegen. Ze had achteraf prematuur (of eigenlijk dysmatuur) problemen zoals ademstops etc.

Ze bewoog de laatste weken in mijn buik ook minder en daarom moest ik van week 37 tot 38 elke dag aan het ctg.

Mijn zoon daarintegen, buffeltje, gaf nog een high five dwars door m’n buik op de dag van bevalling. Hij had geen opstartproblemen, ademstops en al helemaal geen moeite met drinken.

Plus dat ik er wat moeite mee heb dat de medicatie ook mijn mijn baby terecht komt.

De gyn moet dit eerst even opzoeken en komt inderdaad tot de conclusie dat dit via de placenta bij de baby komt.

“Wat zou je het liefste willen?” vraagt ze

“Ik zou gewoon in stuit willen proberen te bevallen, op mijn zij, zoals ik ons buffeltje er ook uit heb geperst”, begin ik.

“Maar er is me duidelijk gemaakt dat ik mij aan jullie regels moet houden en anders niet mag bevallen. Dus benen in de beugels. Op handen en knieën mag ik geen ruggenprik en op mijn zij mag ik wel beginnen, maar niet eindigen”, sluit ik mijn pleidooi.

De gyn kijkt me vragend aan.

“Je mag gewoon op je zij bevallen wat mij betreft. En als alles soepel verloopt mag je zonder op je rug te draaien dat gewoon afmaken. Je mag met ruggenprik ook gewoon op handen en knieën bevallen.”

Met een zucht van opluchting veeg ik wat tranen weg.

“Dan gaan we nu weer naar huis” zeg ik.

Met een duizendmaal excuses dat we tijd van de gyn hebben zitten te verdoen, gaan we de verloskunde weer af.

Ik aai net onder m’n ribben het net ontstane uitsteeksel. Hee lieve baby, aai over je bol! Blijf maar zitten zoals jij het fijn vindt!