Lieve papa

Het is 7 uur als ik pannenkoeken beslag (koemelk en kippen-ei vrij) sta te gieten in kleine vormpjes. Met een dikke lading boter, want kindlief houdt van krokant, sta ik zwanger en met enig tegenzin de ‘nep’ poffertjes te bakken.

“Jij bent gek” zegt mijn man.

“Ze gaan vandaag poffertjes eten en ik wil niet dat ze er ziek van wordt” antwoord ik.

“Kon je dat dan niet beter gisteravond doen?” kijkt hij me vragend aan.

“Nee, dan zijn ze de volgende dag niet meer krokant” zeg ik terwijl ik hem een mislukt hartje in z’n mond prop.

Manlief brengt onze dochter naar school en ik ruim alle rommel op.

Hij komt terug en ik vertel hem dat mijn moeder dit vroeger nooit deed, maar mijn vader ook niet trouwens.

“Ik heb het nare onderbuikgevoel dat hij ook niet op onze dochter haar verjaardag komt”, zeg ik..

“vast wel”, zegt mijn man en hij gaat op de bank zitten.

De volgende dag bericht ik mijn vader hoelaat hij komt. Ik heb de hele ochtend voor hem vrijgehouden, omdat hij na een herseninfarct niet goed tegen prikkels kan. Ik heb zijn favo drinken gekocht.

Hij antwoord dat hij niet komt en later op de dag hiervoor een verklaring zou geven.

De verklaring kwam ’s avonds, terwijl ik druk met de voorbereiding voor onze dochter bezig ben.

Hij vond dat mijn moeder nu “het bokje” was, door mijn toedoen (want ik wil mijn moeder niet meer zien). En dat hij tijdens de broer/zussen dag (mijn oom en tantes), een goed gesprek had gehad en besloot dat hij er voor mijn moeder moest zijn.

En ach, de kinderen herkenden hem toch niet. En zolang ik niet on speaking terms was met mijn moeder, werd dat ook niet anders.

Na wat over en weer geapp, kan ik niet anders dan zijn keuze respecteren. Ik was voorbereid door de trauma psycholoog dat dit kon gebeuren.

Een vervelende nasmaak. Ik had, nadat mijn vader mij nadrukkelijk bleef vragen om €1000,- die ik hem ooit eens heb beloofd om op vakantie te gaan, al het onderbuikgevoel dat dit met spoed was.. Maar ik dacht dat m’n moeder het gewoon wilde gebruiken voor een nieuwe pruik, of een dure nieuwe jas.

Onder de belofte dat hij ervan op vakantie zou gaan, hem dan toch dat geld maar overgemaakt. Nota bene op de gezamenlijke rekening.. Om er na een paar dagen achter te komen dat deze vakantie al door mijn lieve omaatje van 90 is betaald (dementerende oma)… Wat een bittere nasmaak…

Huilend kijk ik mijn man aan. “Zie je wel, hij komt niet”.

Boos veeg ik mijn tranen weg. Het is m’n moeder al jaren gelukt een bittere nasmaak te geven aan verjaardagen, dit keer sta ik dit niet toe. Deze gevoelens komen overmorgen wel…

Ik stuur mijn tante nog een appje. Met de brutale vraag wat er in godsnaam is gezegd op die bijeenkomst waarom mijn vader het contact verbreekt…

Ik stuur mijn vader nog een laatste appje. Dat wanneer een kind besluit het contact met haar moeder te verbreken, het verdriet van verlies schijnbaar minder groot is dan het verdriet wat haar is aangedaan.

En dat hij, die brak met zijn eigen vader, toch moet weten hoe zwaar het is om zo’n keuze te maken. Dat ik zijn keuze respecteer, maar dat hij mag weten dat het mij ontzettend veel verdriet doet.

Mijn tante appt hartstikke laat nog terug. Ze is woest. Ze heeft überhaupt niet met mijn moeder gepraat, enkel met mijn vader. Ze had tegenover mijn andere tante en mijn moeder gezeten en wel wat opgevangen van al het geroddel wat mijn moeder er ongepast uit had gegooid, maar ook mijn andere tante leek hierin oppervlakkig te hebben gereageerd.

Mijn vermoeden is bevestigd. Mijn vader heeft dit als smoes gebruikt, of mijn moeder heeft dit als smoes naar mijn vader gebruikt en op zijn gevoel ingespeeld.

Hoe dan ook, mijn vader besloot dat hij het niet langer kon aanzien dat ik geen contact met mijn moeder heb en zette onze band stop..

Na de verjaardag van mijn dochter liet ik mezelf toe erom te huilen.

“Als onze dochter ooit besluit dat ik geen goede moeder ben geweest en ze wil me niet meer zien, maar jij besluit dan niet naar de verjaardag van je kleindochter te gaan, dan schop ik je er persoonlijk naartoe”, zeg ik tegen m’n man.

Mijn man slaat een arm om me heen.

“Hoe kun je nou voor je vrouw kiezen, als je dochter altijd heeft benadrukt dat je nooit hoeft te kiezen!”

“Hoe kun je er nou voor kiezen, niet je enige kind, je enige kleinkinderen te zien opgroeien?”

“Ik heb kanker geprobeerd te overleven, met zoveel mogelijk kwaliteit van leven te behouden, zodat ik over 10 jaar m’n kind naar paardrijles kan brengen” schreeuw ik bijna uit van het huilen.

“En je houdt niet eens van paarden!” lacht mijn man.

“Jawel, maar ik vind ze doodeng!” haha!

“Hoe kun je nou je kind in de steek laten”… Sluit ik af..

We snappen er alle 2 helemaal niets van.

De volgende dag vieren we de verjaardag van onze dochter op school.

Met koemelkvrije en kippenei vrije cupcakes, versierd met roze sprinkles kom ik op school. De mee-naar-huis cadeautjes ingepakt in doorzichtig papier met een klein gelamineerd papiertje dat ze 3 is geworden.

“Ik heb geen idee of ik met 3 kinderen nog steeds een hele dag bezig ben met cadeautjes en cupcakes hoor”. Zeg ik tegen mijn man.

“Wel een beetje over the top was dit hè? Vraag ik.

“Ja”…

“Dit was een stukje trauma van een moeder die er nooit moeite voor wilde doen.. En altijd iets mee gaf om te trakteren wat niemand lekker vond. Maar ook altijd 1 te weinig, waardoor ik zelf er niet van eten kon”, zeg ik.

Ik wilde een kaas, worst, zilveruitjes op een stokje traktatie en ik kreeg minicroissantjes want dat was zo lekker makkelijk.

“Ik vind het niet erg als je er de volgende keer weer een hele dag mee bezig bent. Zolang je maar niet weer ontploft als er iets niet wil lukken”

De botercreme was mislukt omdat manlief de creme in de magnetron had gedaan. De kundige 3 zakte dus uit naar een hoopje niets en daarom kwamen er ineens sprinkles aan te pas. In combi met een beetje zwangerschapshormonen heb ik hem als een schooljuf uitgelegd dat kamertemperatuur wat anders was, dan gesmolten boter..

“Sorry” zeg ik op de terugweg.

Onze 3-jarige heeft de wildste verhalen. Nog steeds onverstaanbaar vanwege een flinke spraak achterstand, maar we denken te begrijpen dat ze op de verjaardagstoel mocht zitten.

“Ikke grote zus!”

Ja schat, wil je dan weer trakteren? Maar dan met cupcakes in roze of blauwe kleur met STEVIGE botercreme?

“Jaaaa Ikke!”

Manlief lacht..

“Je hoeft niet bang te zijn dat jouw kind afscheid neemt omdat je geen goede moeder was lieverd, dit soort dingen maakt je een lieve moeder”. Zegt hij terwijl we de oprit oprijden.

Ik hoop in ieder geval dat ze het gevoel hebben gewenst en geliefd te zijn. Want dat zijn ze..