Je rugzak

In het grote vak zitten alle dagelijkse dingen, soms voeg ik daar wat van de zijvakjes aan toe, soms kan ik ze daar laten zitten.

1 van de vakjes is er vrij recent aangenaaid. Hij is mooi roze, glanst en is met een dikke naald, met dik hechtdraad aan de tas genaaid. Mijn borstkanker zijvak.

In 1 van de kleinste zijvakjes zitten 14 embryo’s, verkregen door spoed ivf.

In mijn dagelijkse dingen vak is een extra tijdelijke wand gemaakt, voor de baby die ik dagelijks met mij mee draag. Hij is nu nog zwaar, want we weten nog niet waarmee we het vakje moeten vullen, maar we hopen dat het vakje lichter wordt na de 13 weken echo. Zwanger na Chemo, het werd niet mogelijk geacht. Met een hormonale onbalans werd het al niet gemakkelijk voor Chemo, maar na Chemo werd er op de vraag of we anticonceptie moesten gaan inzetten, geantwoord dat we daar voorlopig nog niet overna hoefden te denken.

4 dagen na dat gesprek teste ik positief. Daar waar ik in eerste instantie blijer dan ooit was, raakte manlief even in paniek. Hij wilde emigreren naar Zweden want daar konden we een woning kopen van onze overwaarde in combi met onze spaarcenten. Ik krijg natuurlijk geen hypotheek meer nu ik ziek ben geweest.

Toen ik benoemde dat we voor onze zoon, onze slaapkamer in 2en wilden splitsen en we dat gewoon nu alsnog kunnen doen, zakte voor hem de spanning. Gek genoeg, toen het er 2 bleken te zijn, werd de spanning niet ineens groter. Voor onze Ierse tweeling (1 jaar leeftijdsverschil) hadden we al allemaal tweeling spullen liggen. Dus dat kwam goed.

Helaas besloot baby B niet verder te groeien en werd het steeds kleiner, totdat deze helemaal in mijn lichaam was opgenomen. Een vanishing twin..

In alle vreugde typte ik hier alvast m’n blijdschap. Want er was geen groter wonder dan dit.

En daar komt het zijvakje in de vorm van een stinkdier, eraan genaaid met het zwartste draad. Omdat ik dat op deze blog had “gepleurd” werd het door mensen als verantwoord beschouwd om dit te mogen roddelen. Eigen schuld dikke bult, werd er gezegd, had ik dat maar niet moeten doen.

En zo, werd mijn laatste zwangerschaps onthulling, eentje via via.. De aangeschafte cadeautjes konden retour.

Ik heb nog steeds geen idee wat de roddelaars wilden bereiken met het delen van mijn zwangerschaps info. Er zat veel wrok en frustratie, dat was duidelijk.

Nu ik weet dat er dus mensen zijn die weten wie ik ben, heb ik van mijn (wat ik dacht) anonieme naam, maar gewoon mijn eigen naam gemaakt.

Na deze blog, volgde er een gesprek met de gynaecoloog. Het type Chemo dat ik had gehad, kon voornamelijk voor lichamelijke afwijkingen zorgen bij baby en zou effect kunnen hebben tot 6 maanden na de laatste Chemo gift.

Hier zat ik natuurlijk binnen, ik werd 4 maanden na de Chemo zwanger.

Hier kwam voor mij de onzekerheid om de hoek. Afbreken van de zwangerschap vloog dagelijks door mijn hoofd. Wanneer is je leven, een lijden? Wanneer is een baby lichaam “te erg” om geboren te worden?

En dan mijn lijf, Chemo was geen grapje, kan ik überhaupt wel een zwangerschap aan?

Als kanker terugkomt, gaat mijn man dan gillend gek worden met 3 onder de 4?

Bij de termijnecho werd ik 3 dagen vooruit gezet. Mijn man lacht tijdens de echo, het wordt een meisje zegt hij tegen de gynaecoloog. De gyn lacht en zoomt in tussen de benen van de baby, “kijk”, zegt ze, “daar kun je nu nog niets van zien”.

Mijn man lacht nogmaals en eenmaal buiten zegt hij, “mijn zaadcellen hebben 5 of 6 dagen overleeft, zeker dat dit niet anders dan een meisje kan worden”…

Tijdens ivf bleek hij uitstekende zaadcellen te hebben, dit gaf hem natuurlijk al een goed gevoel over zichzelf, hij wilde er eigenlijk ook wel graag even mee pochen, ware het niet dat de oorzaak van ivf mijn kanker was en dat niet echt gepast was geweest.

Inmiddels ben ik 12 weken zwanger. Nog een week wachten tot de 13 weken echo, waarin we al goed zullen kunnen zien of Chemo iets heeft aangericht. Na die echo hebben we gelijk een geslachtsbepaling, dus het wordt sowieso afgesloten met een leuk feitje..

Is it a he…

Or is it a she…

Je rugzak, is zo zwaar als jij hem voelt. Daar mag en kan niemand over oordelen, want jij sleept hem met je mee..