Ik wilde de strijd zo graag van haar overnemen

Daar lag ze dan in dat veelste grote ziekenhuis bed. Uren brachten we door naast haar bed. Hopeloos zaten we naar haar te kijken, niet wetend hoe de komende uren eruit zouden zien. Ik wilde de strijd zo graag van haar overnemen. Ze had al zoveel mee moeten maken in haar korte leventje.

Het werd al laat en omdat ze op de ic lag mocht er niemand bij haar slapen. Dit betekende dat we afscheid moesten nemen. Sinds S thuis was van haar ziekenhuis verblijf door haar vroeggeboorte. Hebben we haar geen moment meer alleen gelaten. Wat viel dit hard op mijn dak, ik kan en wil haar niet achterlaten. Het maakte me echt intens verdrietig.

Ze had gelukkig de hele nacht doorgeslapen. Ze sliep veel, de momenten dat S wakker was viel me op dat ze geregeld raar met haar ogen draaide. Ook wilde ze niet graag bij ons liggen maar het liefst “alleen” zijn. Het draaien met haar ogen voelde totaal niet fijn! Voor mijn gevoel leek het op absence-epilepsie. Ik sprak mijn zorgen uit, maar helaas zag de verpleegkundige niet wat ik zag. Ik voelde me voor de zoveelste keer niet gehoord. Gelukkig leven we nu in een tijd dat we allemaal een mobiele telefoon hebben. Vanaf dat moment ben ik het gaan filmen. Gelukkig begrepen ze toen wat ik bedoelde. Ze hadden toen voor de zekerheid een scan gemaakt.

De artsen dachten toch aan een hersenvlies ontsteking en dat het draaien met de ogen kwam door erge hoofdpijn. Ze was 24 uur stabiel en de koorts was gezakt. Door het snelle handelen, waren we waarschijnlijk het ergste voor. Dit betekende dat ze van de ic af mocht en terug geplaagd mocht worden naar het Sint-Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Hier knapte ze langzaam op, maar het draaien met haar ogen bleef…

Ons hele verhaal lezen? Kijk op mijn pagina en volg voor het vervolg 🤍