Het onbekende betreden.

In mijn vorige blog deelde ik al hoe mijn leven na mijn zwangerschap een onverwachte wending nam, en hoe ik mentaal in een diepe put raakte. Het was een tijd van onzekerheid, maar ik begon langzaam de kracht te vinden om mijn verhaal te delen. Wat ik toen nog niet volledig heb uitgediept, is hoe ik het proces van ziek zijn in Nederland heb ervaren. Vandaag wil ik verder gaan in dat proces: de onbekende reis die ik moest maken toen ik ziek werd, zowel administratief als emotioneel.

De eerste stap was het ziek melden bij mijn werkgever. Dit klinkt als iets wat veel mensen wellicht als vanzelfsprekend zien, maar voor mij was het allesbehalve dat. De telefoongesprekken, de e-mails, het constante gevoel van “moet ik dit wel of niet doen?” Het voelde alsof ik een onbekend terrein betrad, waar ik geen kompas voor had. Wat zou mijn werkgever denken? Zou ik genoeg ruimte krijgen om mijn herstelproces te doorlopen zonder verdere druk? Wat als ze me niet begrepen?

Toen ik eenmaal de moed had gevonden om me ziek te melden, kwam er al snel de volgende onzekerheid: hoe zou het proces verlopen? In Nederland krijg je als je ziek bent te maken met allerlei administratieve procedures, zoals het inschakelen van de bedrijfsarts en de mogelijke inschakeling van het UWV. Het leek een eindeloze stroom van formulieren en verplichtingen die mij als een extra last bovenop mijn mentale en fysieke lijden kwamen.

Ik herinner me de gesprekken met de bedrijfsarts nog goed. Haar taak was om mijn herstel te begeleiden en te zorgen dat ik weer aan het werk zou kunnen, het kosten me veel moeite om mijn grenzen aan te geven. De verwachtingen van de buitenwereld stonden vaak haaks op wat ik zelf nodig had. Ik had geen energie om te vechten tegen het systeem, maar tegelijkertijd was het moeilijk om niet het gevoel te hebben dat ik steeds door verschillende instanties werd gestuurd zonder me echt begrepen te voelen.

Gelukkig hoeve ik niet zelf het uwv in te schakeling omdat ik vanuit mijn zwangerschap de ziekte wet in ging. Wel herinner me het gevoel van complete overrompeling toen ik de formulieren voor het UWV voor het eerst zag. Wat moest ik allemaal invullen? Wat was relevant voor mijn situatie?

En het was niet alleen het administratieve deel van ziek zijn dat zo moeilijk was. De emotionele reis die ik doormaakte was minstens zo intens. Het voelde alsof ik constant met mezelf in strijd was. Had ik wel genoeg gedaan om mijn herstel te versnellen? Was ik wel sterk genoeg om door te zetten? Elke stap vooruit leek gepaard te gaan met twee stappen terug. Soms had ik het gevoel dat ik nooit meer helemaal ‘de oude’ zou worden. Hoe kan je verder gaan als je jezelf niet eens kunt vinden?

Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik te begrijpen dat ziek zijn niet betekent dat je faalt. Het betekent juist dat je jezelf de tijd en ruimte geeft om te herstellen, zowel mentaal als fysiek. Het is een reis die niet altijd rechtlijnig is, en waarin je jezelf regelmatig tegenkomt op onverwachte manieren. Maar ik heb ook geleerd dat het oké is om niet alles te weten, om niet altijd in controle te zijn, en om tijd te nemen om te genezen op je eigen tempo. Wat de toekomst mij gaat brengen weet ik niet, maar ik laat het op me afkomen. Ik ga elke 6 weken naar je bedrijf arts en één keer in de 4 weken heb ik contact met mijn werkgever. Daarnaast volg ik het re-integratie plan in spoor twee. Hier later meer over.

Wat ik nu hoop te bereiken met deze blog, is het creëren van een stukje solidariteit voor degenen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden. Het ziek zijn kan in de ogen van anderen misschien oppervlakkig lijken, maar voor degene die het doormaakt, is het vaak een ingrijpende ervaring. Het gaat niet alleen om ziek zijn op de werkvloer, het gaat ook om de kwetsbaarheid van het proces, de angst voor wat komen gaat, en de onzekerheid die daarmee gepaard gaat.

Mijn boodschap is simpel: je hoeft dit niet alleen te doorstaan. Het is oké om je verloren te voelen, om vragen te hebben en om onzeker te zijn over het proces. Er zijn mensen die je begrijpen, zelfs als het lijkt alsof het systeem je niet ondersteunt zoals je zou hopen. Er is geen “juiste” manier om ziek te zijn, er is alleen de manier die voor jou werkt.

Dus als jij momenteel in dit proces zit, weet dan dat je niet de enige bent. Je bent niet de enige die zich afvraagt of het ooit weer beter zal worden. Je mag het moeilijk vinden, maar je mag ook vertrouwen op je eigen tempo. Het is een reis, een die ik, samen met velen, deel. 🩷