Gelukkig konden we de ic achter ons laten.

Gelukkig konden we de ic achter ons laten en ons richten op S haar herstel. We werden zoals altijd weer warm ontvangen in het Sint-Antonius ziekenhuis. Hoe verdrietig ook, het voelde als “thuiskomen” 9 maanden geleden lag S hier weken lang op de neonatologie afdeling.

Door S haar geschiedenis wisten veel artsen en verpleegkundige wie we waren. De kinderarts was geweest en vertelde dat alle uitslagen binnen zijn en er gelukkig goed uitzien. De symptomen die S had leken op een hersenvliesontsteking, op deze manier hebben de artsen meteen gehandeld. Maar omdat er verder niks geks uit de uitslagen gekomen is, blijft het een grijs gebied wat het precies geweest is. Het is een raadsel waarom S opeens ernstig ziek werd. Deze uitslag gaf me totaal geen geruststellend gevoel.

Waar de aanvalletjes ( het plotseling staren/weg draaien met haar ogen & het dan nergens op reageren) vandaan bleef komen blijft voor de artsen ook onduidelijk. Vooral omdat S langzaam aan opknapte en dit niet met het ziek zijn te maken kon hebben. De artsen denken dat het toch absence epilepsie kan zijn en wilde dit verder onderzoeken.

S moest ze veel rust hebben om langzaamaan weer beter te worden. Er is veel gebeurt en dit zagen we ook duidelijk terug. S vond het niet fijn als er aan haar gezetten werd. Ze lag het liefst gewoon rustig alleen in had ziekenhuis bedje.

Mij hart breekt, ik kan me zo goed indenken dat het allemaal teveel voor haar geweest is. Wij als ouders vonden het al heftig genoeg om mee te maken. Maar zij moest ook nog eens alles ondergaan, te klein om te begrijpen wat er allemaal gebeurt.

Gelukkig krabbelde S langzaam maar beetje op. Na een aantal dagen was ze koorts vrij en mochten we omdat alle uitslagen goed waren naar huis. Wat ergens heel fijn was, maar vooral mega spannend. Er was zoveel gebeurd in de afgelopen dagen, opeens glipte ze uit onze handen. We moesten de artsen vertrouwen dat het “goed” ging en S gewoon de tijd nodig had om te herstellen.

Gelukkig kregen we mee dat we altijd mochten bellen bij twijfels… 

Ons hele verhaal lezen? Kijk op mijn pagina en volg voor het vervolg 🤍