Een spannend moment van loslaten..

Als ouder weet je dat er momenten zijn die voor altijd in je geheugen gegrift blijven. En voor mij is dit er eentje: mijn kind gaat voor het eerst naar de BSO (Buitenschoolse Opvang). Het klinkt misschien als een relatief simpele stap, maar voor mij als ouder voelt het als een enorme mijlpaal. En eerlijk is eerlijk, het maakt me nerveus.

Waarom? Nou, het idee dat ik mijn kindje niet zelf kan ophalen van school, dat ze in een ruimte is zonder mijn directe aanwezigheid, is een beetje eng. En stel je voor… stel je voor dat ze vergeten wordt? Dat is mijn grootste angst. Niet omdat de BSO slecht werk doet, ik heb er alle vertrouwen in dat ze goed voor haar zullen zorgen, maar het gevoel van controle verliezen, dat is best moeilijk voor een mij.

Mijn gedachten razen: “Wat als ze niet wordt opgehaald?”, “Wat als ze niet weet wat ze moet doen?”, of “Wat als ze zich alleen voelt?” Als ouder wil je gewoon altijd daar zijn, dichtbij, om haar te beschermen en ervoor te zorgen dat alles goed gaat. Maar in werkelijkheid is dit een kans voor haar om te groeien, nieuwe vrienden te maken, en zelfstandigheid te ontwikkelen. En daar ben ik dan weer trots op.

Wat me helpt om die zenuwen een beetje te kalmeren, is dat ik weet dat ze in goede handen is. De BSO heeft duidelijke procedures, en het personeel heeft veel ervaring met kinderen. Ze kennen de kinderen goed en zorgen ervoor dat iedereen op tijd wordt opgehaald. Maar zelfs al weet ik dit, blijft er toch dat kleine stemmetje in mijn hoofd dat zich zorgen maakt.

Ik realiseer me dat deze stap niet alleen voor mijn kind spannend is, maar ook voor mij. Dit is voor haar een nieuwe ervaring, maar voor mij is het een les in loslaten. Soms moet je je eigen angsten en zorgen opzij zetten om je kind de ruimte te geven om te groeien.

Nu is het afwachten. Hoe zal ze het vinden? Hoe zal ze zich voelen? Zal ze het leuk hebben? Ik weet het niet, maar één ding is zeker, deze ervaring is voor ons allebei een stap in de richting van iets nieuws. En dat maakt me tegelijkertijd trots en nerveus.

Maar hey, dat hoort erbij, toch?