Een second opinion: het voelt als vreemdgaan (maar dat is het niet)

Tijdens mijn controles was er nooit een scan geweest. Geen uitgebreider onderzoek. Alles werd van buitenaf beoordeeld: voelen, kijken, luisteren. En rationeel wist ik dat dit vaak voldoende is. Dat dit is hoe het hoort.

Maar gevoelsmatig gaf het me geen rust.

Het liet ruimte voor twijfel. Voor onzekerheid. Voor het idee dat niet alles gezien kan worden. Dat wat je niet kunt voelen of zien, er toch zou kunnen zijn. En mijn grootste angst: dat er iets over het hoofd werd gezien.

Ik heb lang gedacht dat een second opinion betekende dat je je arts niet helemaal vertrouwt, terwijl het eigenlijk betekent dat je het écht wilt begrijpen. Emotioneel voelt het als vreemdgaan, terwijl het rationeel niets anders is dan je recht.

Het heeft 2,5 jaar geduurd, maar ik heb het toch gedaan. Ik vroeg een second opinion aan in een ziekenhuis in België. Afgelopen week was mijn afspraak en eerlijk gezegd voelde het spannend. Alsof ik iets deed wat eigenlijk niet hoorde. Gek hè, hoe streng we soms voor onszelf zijn.

Er gebeurde iets onverwachts…

Ik kreeg geen compleet nieuw verhaal. Geen schokkende andere conclusie. Ik kreeg bevestiging. Een stukje rust. En tegelijk… ook weer een schuldgevoel.

Deze arts ontdekte wél iets anders. Iets waar hij meer duidelijkheid over wilde. Een stukje huid dat lang na mijn operatie was weggehaald, maar toch nog kankercellen bevatte. Iets wat hij zelf nog nooit had meegemaakt. Iets wat eigenlijk niet zou mogen gebeuren.

Maar al gauw nam hij mijn angst weg. We gingen dit samen verder uitzoeken.

Mijn twijfel veranderde langzaam in bevestiging. Mijn buikgevoel klopte: het is nooit verkeerd om een andere arts mee te laten kijken. Het is je recht.

Je mag vragen. Je mag extra voorzichtig zijn. Je mag gerustgesteld worden.

Want leven na kanker betekent niet dat de angst verdwijnt.

Het betekent dat je leert hoe je ermee omgaat.

En soms begint dat gewoon… bij een extra gesprek. 🤍