Een melding veilig thuis gedaan, hoe nu verder? (deel 2)

Echter doordat de co-arts in kwestie beoordeeld had dat we mogelijk nalatig hadden gehandeld in de kwestie wilde hij een melding maken van veilig thuis. Hij besprak de dit met mijn man en voerde het in, in zijn systeem. Mijn man probeerde onze kant van de situatie nog eens duidelijk aan de co-arts uit te leggen en waarom een melding veilig thuis duidelijk misplaatst zou zijn, maar de co-arts liet weten dat dit nu eenmaal protocol zou wezen. En zette daarbij de melding veilig thuis door.

Verslagen ging mijn man naar huis, samen met mijn dochter die haar voetje inmiddels in het gips had. Eenmaal thuis belde mijn man mij direct op om uit te leggen wat er allemaal gebeurd was in het ziekenhuis en met de mededeling dat hij inmiddels het vertrouwen, en geloof in het Nederlandse medische systeem helemaal kwijt is. Hoe in godsnaam kon dit toch in hemelsnaam weer gebeurd zijn. Waar zijn wij toch weer in beland. Dat zijn dan wel de vragen die dan door je heen gaan.

Ongeloof, woede, onmacht, angst, verdriet, ik denk dat ze allemaal gepasseerd zijn in deze periode

Weet je als moeder ben je continu aan het vechten met de gedachte, doe ik het goed, doe ik het goed genoeg, of gewoon ben ik oké voor mijn kinderen. Ik denk dat we ons altijd wel spiegelen aan iets of iemand. En dat we graag even bevestiging of goedkeuring willen hebben zo nu en dan. Als moeder zijnde van kinderen die dan ook nog eens niet gezond zijn en/of anders dan andere kinderen. Ik kan je vertellen, ik vecht me wat tegen de struggels over tekortkomingen, tot en met ronduit falen, en gewoonweg je kind psychisch keihard in de steek moeten laten omdat het lichamelijk beter is voor je kind om juist datgene te doen wat voor je kind of psychisch of lichamelijk op dat moment niet het beste is maar wel nodig is.

Echter wanneer een ander je even keihard in je gezicht zegt JIJ FAALT! JIJ FAALT IN DE BASIS OM VOOR JE KIND TE ZORGEN. Wauw. Ik kan je bijna niet uitleggen hoe je dan onderuit geschopt wordt. Gedachten die in mijn hoofd vechten van Ja ik weet het ik probeer mijn best te doen, maar meer dan dit kan ik ze niet geven. Tot godverdomme nee, wij zijn de beste ouders die onze kinderen kunnen krijgen! Wij zijn er met iedere stap om ze te begeleiden. En nogmaals hoe durven andere zo over ons te oordelen, we hadden niets verkeerds gedaan!

Ik schoot meteen in de regelmodus, ik heb direct de huisarts opgebeld, (onze eigen huisarts niet diegene waar we op controle waren geweest) om uit te leggen wat er gebeurd was en om te vertellen dat er een claim veilig thuis was aangemaakt tegen ons. Hierbij gaf ik aan dat mochten ze komen en rondvragen dat ze dan gewoon eerlijk antwoord moesten geven op de vragen die er eventueel gesteld zouden worden. De huisarts gaf hierbij duidelijk aan dat een fietsspaakverwonding een hele moeilijke verwonding is, die voor medisch personeel al lastig vast te stellen is laat staan ouders, ze zag niet in hoe we een andere inschatting hadden kunnen maken die we nu hadden kunnen doen, maar dat ze inderdaad een eerlijk antwoord zou geven mocht veilig thuis contact op zou nemen. Het voelde wel zo fijn om vanuit de huisarts te horen dat we de juiste beslissing gemaakt hadden. Dit gaf me toch een soort van geruststelling. Ook al was ik nog totaal niet rustig, als veilig thuis nu maar gewoon eens belde, dan kon ik alles rustig uitleggen!

Een dag later ben ik direct naar school gegaan en ook daar heb ik de directie, en directe leerkracht ingelicht over de situatie, dat mocht ook hier veilig thuis contact opnemen dat ze op de hoogte waren. Gelukkig en fijn om te weten stonden ook de leerkrachten unaniem aan onze kant maar zouden eerlijk antwoord geven mocht veilig thuis contact opnemen.

Na ruim een week hadden mijn man en ik nog steeds niets gehoord van veilig thuis en waren we inmiddels door alle emoties heen gegaan. Ik besloot dan ook om Veilig Thuis zelf te bellen. Ik kreeg een hele vriendelijke dame aan de telefoon en we bekeken het dossier van onze Maud. Echter wat bleek. Er was geen dossier van onze Maud. Niet op naam, niet op geboortedatum, niet op ziekenhuis en datum dat het gebeurd was en niet op BSN. We hebben alles ingevoerd vanuit onze kant mocht er wel nog een melding gemaakt worden (wat niet waarschijnlijk was).

De huisarts wist me diezelfde week te vertellen dat ze door het ziekenhuis het op hoogte waren gebracht (ze krijgen natuurlijk berichtgeving wat er gebeurd is) en dat er inderdaad geen melding gemaakt was bij Veilig Thuis. Wel jammer dat dit dan niet teruggekoppeld is naar ons. Want wij hebben nu ruim 10 dagen in onrust gezeten.

Lees ook

Hoe wij in aanraking kwamen met Veilig thuis..

Waarschijnlijk heeft de co-arts een melding willen maken, maar nadat hij overleg had gehad met zijn supervisor heeft hij de melding niet doorgezet omdat de supervisor het geen terechte melding vond. Echter had hij natuurlijk al aan ons gecorrespondeerd dat hij de melding wel zou maken en gingen wij er dus helemaal van uit dat dit wel ging gebeuren.

Al met al een hoop koppijn, zorgen, frustratie, en angst. Voor niets, of ja voor ons meisje die gelukkig nu weer rondhuppelt op voetje en haar vrolijke zelf is.