Definitief afscheid nemen van je buik

Precies 38 weken zwanger, toen ik toch de insuline spuit in m’n been zette.

Het beslissende telefoontje daarover was een uur daarvoor geweest. De endocrinoloog vond de waardes, net als ik, wel behoorlijk schommelen de laatste dagen. Met een verkoudheid doen je suikers soms vervelend, zie het als winst dat je het zolang zonder insuline hebt volgehouden, was de reactie.

Nee, ik kan het niet zo zien. Ik zie het als verlies. De hele zwangerschap heb ik zo hard m’n best gedaan om geen insuline te hoeven spuiten en nu moet het toch. Dat betekent niet meer uitlopen, niet meer afwachten, niet meer spontaan bevallen.

“Misschien kun je volledig koolhydraatarm eten de aankomende weken?” opperde de endocrinoloog nog.

Nee, dat gaat helaas niet… Ook niet voor een paar weken…

Hij gaat niet met mij in discussie en we spreken af te bellen over 2 dagen.

Een half uur later zit ik aan de eettafel met de reden waarom ik niet koolhydraten kan schrappen. Een meisje van 3, die koolhydraten nodig is om haar suikerspiegel juist goed op peil te houden.

Ze duwt het tomatensoepje hard van zich af. Bah..

Ik kijk naar mijn man. “Gaan we de aankomende week/weken alleen maar sondevoeding geven zodat ik de zwangerschap kan uitlopen?”

“Dan zijn we wel weer terug bij af” antwoord hij.

En hij heeft gelijk. Na mijn Chemo, durft ze weer dingen te proeven omdat ik de enige ben die ze daarin vertrouwen kan.

Ik pak een stukje naanbrood van de broodplank, scheur hem af en leg hem op m’n bord. Met een beetje vegan aioli erop gedipt neem ik een hap.

Mijn dochter bestudeerd het zeker een minuut of 5 waarna ze trots een stuk naanbrood afscheurd. Op haar bord komen gescheurde stukjes naanbrood, maar inmiddels is de mijne op. Ze kijkt nog eens en twijfelt.

Ik scheur nog een kwartje af en begin opnieuw te eten. Het is niet veel wat ik eet, maar ik ben bang dat mijn suikerspiegel straks toch een shotje insuline nodig is.

Mijn dochter begint er goed in te eten.

“ik ben zwanger van onze laatste, maar ik heb ook rekening te houden met onze eerste” zeg ik terwijl ik mijn man angstig aankijk.

Mijn man voelt zich schuldig, dit zou ze nooit hebben gedaan als ik niet aan tafel zat. Ik probeer hem gerust te stellen dat dit nou eenmaal een mama ding is.

2 uur later wordt de angst bevestigd. Ik voel me gejaagd en ik meet m’n suikerspiegel. In de 11, dit is niet oké. Huilend met m’n man naast me zet ik de naald in m’n been.

Dit betekent dat ik niet nog maximaal 4 weken zwanger ben, maar maximaal een paar dagen. Dit betekent dat er over 2 dagen besloten wordt, of we dit weekend al een inleiding moeten plannen, of dat we dit het weekend nog kunnen afwachten.

Maar, meest belangrijk nog van allemaal, dit betekent minder lang zwanger en dus minder lang de tijd om afscheid te nemen..

Definitief afscheid nemen van het zwanger zijn. De schopjes in m’n buik. De dikke, mooie, ronde buik, die zelfs zonder borsten erboven nog steeds elegantie en vrouwelijkheid uitstraalt.

Het einde van tijdperk zwangerschap, nadat ik er jaren zo naar heb verlangd, is er sneller dan gedacht…