Beeld: Anika

DEEL 3: “In Nederland heeft iedereen altijd haast”

24 september 2024

Anika

Serie Blogger

Operatie 2. Na een jaar met flinke klachten, word ik met een second opinion, in een ander ziekenhuis gezien.

De arts was behoorlijk verbaasd en aan de hand van zijn onderzoek, dacht hij toch dat het wél kapot was. Hij kon zich alleen niet voorstellen dat er een chirurg, die de duim heeft opengemaakt, niet zou hebben gezien dat het wél kapot was.

Omdat de vorige operatie zo traumatisch is geweest, werd er met veel rust deze operatie gestart. Dezelfde verdoving in mijn schouder. Alles werd uitgelegd en er werd van te voren vertelt wat ze gingen doen. Toen ik ze bedankte voor de rust, bleek dat dit hun normale werkwijze was. Wat fijn, geen gehaast!

In de operatiekamer zag ik mijn behandelende chirurg, die nogmaal vertelde wat hij ging doen en in alle rust begon hij aan de operatie.

Wat bleek?

In alle haast had de 1e chirurg niet goed gekeken/ niet verder gegekeken en heb ik al die tijd met een kapotte duim gelopen. De duim kon nu dus niet zomaar gerepareerd worden en met een krammetje moest deze weer worden vastgezet.

Gelukkig had ik tot de zwangerschap van mijn dochter, geen medische zorg nodig en was dit gehaaste incident een onderdeel geworden van het verleden. Totdat ik, met 27 weken zwangerschap, niet langer bij de verloskundige terecht kon vanwege zwangerschaps diabetes.

Aan de telefoon met een verpleegkundige gespecialiseerd in diabeteszorg, werd mij vertelt dat ik minder moest gaan eten. Tenslotte krijg je zwangerschapsdiabetes van overgewicht.

Ik was op dat moment 65 kg en ik volgde haar advies op, omdat ik dacht dat ik de boosdoener was. Ik at geen fruit meer, geen brood en liet alles staan waar mijn suikers van op hol sloegen. Toen ik bijna ging trouwen, wilde ik graag insuline spuiten voor deze dag. Ik wilde gewoon dat bruidstaartje kunnen eten. De verpleegkundige werd boos. Als ik nu al niet de discipline had om voor mijn kind te zorgen, wat voor moeder zou ik dan worden. Ik moest dus maar langskomen, zodat ze mij kon voordoen hoe ik de spuit moest zetten. Toen ik haar kantoortje binnen stapte leek het alsof ze verwachte dat er nog iemand achter mij aan kwam. Ze wilde voordoen hoe ik mijzelf moest spuiten, maar de ontbrekende vetlaag op mijn buik, maakte dat dit een ‘hoe zet je een spuit in je been’ sessie werd. Ze had in alle haast niet gezien dat ik een normaal gewicht had en had met gehaaste conclusies, verkeerde adviezen gegeven.

Aan alle dames die ooit werd vertelt dat ze ergens te zwaar voor zijn. Het spijt me echt verschrikkelijk hoe er met jullie om wordt gegaan! Fatshaming is echt een ding!

Na de bevalling van dit meisje, in ditzelfde ziekenhuis, was er niets anders dan rust. Bevallen na 18:00 betekent dat er geen dagopname uitloopt, of iemand een CTG moet die door een spoedje niet gezien kan worden. Door diabetes moesten we blijven. Een lieve verpleegkundige kwam helpen aanleggen en nam alle tijd. We waren de enige bevalling die moest blijven dus nam ze ook even de tijd om te helpen verschonen en tips geven om handiger een baby aan te kleden.

Omdat we wisten hoe het dus kon, waren we na baby 2 een beetje in shock. Geboren voor 18:00 en dus werd er na de golden hour haast gemaakt om ons van de kamer af te krijgen. Na de ruggenprik kon ik nog amper lopen, maar toch werd ik even in de rolstoel gezet om weg te gaan. De baby moest dus worden aangekleed om op de andere afdeling weer te worden uitgekleed voor huid op huid met papa. Er renden verpleegkundigen heen en weer en helpen met aanleggen aan de borst was proppen en wegwezen. Door haast vergat de verpleegkundige vanalles en werd onze baby soms 2 keer in z’n hak geprikt om de suikerwaarde te controleren, omdat ze het apparaatje was vergeten of er niet voldoende stripjes waren.

Rennen, vliegen, haast…