De engel en de bengel

Onze dochter, 11 kg, kwam op haar nieuwe fiets niet vooruit. Toen we met een mooie zomerdag de skelters uit de garage pakten, zagen we onze dochter steeds van skelter ruilen met haar broertje. In plaats van de pedalen te gebruiken, begon ze zich met haar voeten op de grond af te zetten. Toen haar skelter bij de fietsenmaker, niet kapot bleek te zijn, kwamen we erachter dat ze niet zwaar genoeg was.

Hoe gaan we haar nu leren fietsen? Hoe leert ze balans, sturen, draaien, het verkeer?

En zo ontstond het idee van de trybike. En dan vonden we het wel zo leuk om voor haar broertje dan ook één aan te schaffen. Voor broertje vond ik 1 van kunststof. Heel geschikt voor dit bengeltje, want zijn dreumes loopfiets werd al met zelfgemaakte hellingen als botsauto gebruikt.

Het duurde ongeveer 15 minuten, voordat meneer de slag te pakken kreeg. De chopper-achtige driewieler werd vrij snel een racefiets en terwijl onze dochter stap voor stap op de loopfiets loopt, racet hij haar 4 keer voorbij.

Met millimeter nauwkeurigheid weet hij hoe breed zijn achteras is, er is nog geen paaltje geraakt.

“Ikke wonne”! Schreeuwt hij wanneer hij met een noodgang het kruispunt nadert. Ik zie dat er geen auto’s aankomen (wij wonen in een dorpje) en ik zeg ditmaal niets om eens te kijken of hij het verkeer snapt. Hij strekt zijn benen en komt abrupt tot stilstand, precies aan het einde van de stoep. Geduldig wacht hij tot zijn zus, stapvoets aan komt lopen. “Even wachten” zegt hij braaf.

“Komt er een auto aan?” vraag ik.

“Nee?” hij kijkt me bevestigend aan.

“Nee, dus dan mag je oversteken” en daar ging hij al.

3x heen en weer, want het duurt hem allemaal veel te lang. Ondertussen maakt hij raceauto geluiden.

Omdat de weg naar de buurtsuper (5 minuten lopen) inmiddels een kwartier heeft geduurd, moet dochterlief uiteraard even plassen. Ditmaal zijn ze met papa op pad en papa kan niet aan dochterlief aflezen of het serieus is of niet en gelukkig mag ze daar even op het toilet.

Het bengeltje doet ondertussen wel even een rondje boodschappen en jat een broodje uit de stelling. Hij had er ook al een hap van gehad en heeft totaal niet het besef dat dit stelen is.

Papa en mama doen toch altijd boodschappen? “Even talen Papa”?

“Ja nu moet papa jouw broodje betalen”.

Bij thuiskomst probeer ik nog even de ernst van de situatie te benadrukken. “Heb jij dit broodje gestolen?” met een zo’n ernstig mogelijk gezicht.

“Nee, papa taald” zeg hij terwijl hij nog een hap probeert te nemen van het hard geworden broodje…

“Mama, mama! Logan broodje pakt” komt mijn dochter binnen.

“Ja!” roept Logan vanaf de bank..

Schiet mij maar lek… Je kunt een peuter toch ook moeilijk klusjes in de winkel laten doen omdat hij gestolen heeft. Waarschijnlijk vindt hij dat nog leuk ook.

Wat doen jullie met zulke bengeltjes?