Het schoolplein vol onzichtbare verhalen

8.20 in de ochtend, de eerste schoolbel gaat. Ouders lopen met haastige pas en een huppelende kleuter aan de hand het schoolplein op. Oudere kinderen sloffen richting de ingang of hangen nog even tegen het muurtje met hun mobiele telefoon.

Fast forward naar 14.00: de bel kondigt het einde van de schooldag aan. Op het plein staan kleine groepjes ouders. Flarden van gesprekken over de hockeytraining, een aankomend verjaardagsfeestje en de nieuwe juf. Kinderen rennen de school uit, er worden speelafspraakjes gefikst. Een aantal kinderen trapt nog samen een balletje; sommige ouders blijven een tijdje hangen op het plein.

Hoe anders is het op het schoolplein van het speciaal onderwijs. Geen fietsen die tegen het hek vallen, geen kinderen die zelfstandig op hun dooie gemak aan komen lopen van twee straten verderop. In de ochtend rijdt het ene na het andere taxibusje het terrein op, dat midden in de bossen gelegen is. Voor verreweg de meeste kinderen betekent een schooldag vroeg opstaan, gezien de tijdrovende route van de taxibus.

Een chauffeur duwt een kind in een rolstoel, een andere neemt een kind geduldig aan de hand mee naar de ingang. Daar staat een flink aantal leerkrachten in reflecterende hesjes paraat om de leerlingen te ontvangen en te begeleiden naar de klas.

Ook in de middag zijn de vervoerders weer present. De automobilisten sluiten met lichte irritatie aan in de dagelijks terugkerende file die zich vormt op de smalle bosweg richting de school. Voor de ingang van de school staan groepjes mensen geanimeerd met elkaar te praten. Geen ouders, maar taxichauffeurs. De aanwezige ouders zijn op één hand te tellen; twee ervan praten even met elkaar. De ouders kennen elkaar niet direct, de school telt immers honderden leerlingen uit de hele regio.

Je weet dat die andere ouders, net als jij, leven met zorgen én trots rondom hun kind. Ieder kind hier heeft al een lange weg afgelegd en vaak een toekomst voor de boeg die bezaaid is met obstakels. Je ziet deze ouders echter nauwelijks. Terwijl het schoolplein in het regulier onderwijs vaak een ontmoetingsplek is, is het hier een logistiek kruispunt.

Voor de introverte ouder die een hekel heeft aan prietpraat bij het schoolhek wellicht een zegen. Maar voor wie verlangt naar herkenning en verbondenheid, blijft het schoolplein hier vooral een plek vol onzichtbare verhalen.