Levenslang

Twee weken na het afscheid van Mees in januari 2024 wordt Juul ziek, niet een griepje zoals kinderen dat wel eens kunnen hebben, maar echt dubbel liggen van de buikpijn en helemaal niets willen.

Alle alarmbellen gaan gelijk bij ons af en als het na een paar uur niet minder wordt bellen we de huisarts. De assistente die we aan de lijn krijgen is duidelijk niet bekend met “ons verhaal” ze geeft aan dat ze denkt dat Juul wel even gezien moet worden, maar dat dat vandaag niet meer gaat lukken. “Vroeger” zou ik er mee hebben ingestemd, niet vrijwillig, maar meer overrompeld en schoorvoetend, zo van als het niet anders is…

Vandaag niet, ik geef haar aan dat Juul vandaag zeker nog wel wordt gezien, dat ze beter even goed in het dossier kan lezen en anders maar moet overleggen met de huisarts.
Misschien niet zo aardig, maar wel duidelijk.
We worden na 20 minuten teruggebeld, ze biedt haar excuus aan en geeft aan dat we direct welkom zijn én we de huisarts desnoods uit haar lunchpauze mogen storen.

Juul wordt volledig nagekeken, er wordt een recept naar de apotheek gestuurd en nog een afspraak voor de volgende dag ingepland, voor de zekerheid. We mogen morgen zelf beslissen of die afspraak nog nodig is, of dat de klachten hopelijk toch verminderen.
Dat is gelukkig het geval, maar we gaan toch naar de afspraak.

Deze afspraak is met de huisarts die Mees heeft ingestuurd naar het ziekenhuis.
We komen voor Juul, maar kunnen ook gelijk nog wat vragen stellen over die middag,
7 december 2023, dat hij besloot Mees in te sturen en we, achteraf, geen uur later hadden moeten zijn. Juul haar klachten zijn gelukkig dusdanig verminderd dat we met een gerust hart naar huis gaan.

Vanaf toen kregen we de stempel (over)bezorgd, een stempel die ik nooit had en ook liever niet had willen krijgen. Maar na 5 weken met je kind op IC, kinderkanker en het verlies van Mees, kan ik niet anders concluderen dan dat ik eerder bezorgd ben om Juul dan dat ik ooit was.

Zo zaten we afgelopen week weer bij de huisarts. Juul had al 2 dagen op rij een bloedneus, alle alarmbellen gingen af, hier was het bij Mees mee begonnen, al wisten we dat toen nog niet. Waar ik toen dacht, ach een bloedneus, kan gebeuren, kun je me nu niet hoger op de kast krijgen.

Dus na de bloedneus op maandagavond belde ik op dinsdag de huisarts om te overleggen, woensdagmiddag mocht ik langskomen met Juul.
Tot ze dinsdagmiddag wéér een bloedneus had, tijdens zwemles en het duurde ook echt lang voor deze stopte. Gelijk belde ik weer met de huisarts. Deze assistente kent ons verhaal wel en geeft aan dat ze gaat overleggen met de waarnemende huisarts en dat we morgen in de ochtend al mogen langskomen i.p.v. de middag.

De waarnemende huisarts belt mij rond etenstijd nog om zelf met mij te overleggen.
De bloedneus van Juul is uiteindelijk na 20/30 minuten gestopt en ze is verder niet ziek.
Ik krijg het moeilijke, maar tegelijk ook fijne advies om te kijken naar de verschillen en niet naar de gelijkenissen met Mees zijn situatie. Dat met de afspraak van de volgende dag maakt dat we enigszins gerustgesteld voor dat moment de nacht in gaan.

De volgende dag bij de huisarts, is zij ook geschrokken van de bloedneuzen, deze twee van de afgelopen dagen zijn namelijk niet de enige, in de maanden hiervoor heeft Juul al vaker een bloedneus gehad. Ze stuurt ons vrijwel gelijk door naar het ziekenhuis voor een bloedonderzoek en geeft aan dat we eind van de middag, begin van de avond nog gebeld worden met de uitslag…

Het bloedprikken is echt heel vervelend voor Juul en gaat ook bij ons door merg en been. Het gegeven dat Juul mogelijk wat vaker in haar leven geconfronteerd zal worden met extra onderzoeken om ons als ouders weer gerust te stellen is niet leuk, pijnlijk zelfs.
Je probeert je met alle macht niet te laten leiden door irreële angst, maar dat is allesbehalve makkelijk. Daarnaast proberen we onze angst en paniek niet op haar te projecteren en geven we haar ook echt mee dat als ze ergens last van heeft ze dit moet blijven zeggen, ook al is ze bang dat wij er bang en verdrietig van worden.

Woensdagavond worden we gebeld door de huisarts, de eerste uitslagen zijn gelukkig goed, er zijn geen afwijkende waarden in Juul haar bloed waardoor we het ergste scenario uit ons hoofd kunnen halen. De volgende dag kunnen we nog bellen voor aanvullende uitslagen maar ook die hebben nu geen verdere acties nodig.

Een pittige week waarin alles op losse schroeven komt te staan, de emoties hoog zijn, je uit balans raakt, en de spreekwoordelijke ballen allemaal even laat vallen. Komende weken rapen we ze 1 voor 1 wel weer op, of niet, maar dat zien we dan wel weer…