Het gevoel dat je wakker wordt met een kater

Gister, 11 januari 2025 stonden wij stil bij de dag dat wij vorig jaar afscheid moesten nemen van Mees.
1 jaar geleden stortte onze wereld in.

Ik val kort even in slaap en schiet om 2.15 uur wakker.
De arts en verpleegkundige staan aan het voeteneind te overleggen, ik hoor dat Mees zijn ademhaling is veranderd, papa wordt ook wakker gemaakt.
Ik kruip nog dichter tegen Mees aan, neem hem in mijn armen en praat zachtjes tegen hem. Dan gaan nog een keer zijn ogen open, hij kijk mij recht in mijn ogen aan en blaast dan zijn laatste adem uit…

Onze allerliefste Mees, zo dapper, zo stoer, zo mega sterk. Tot de laatste seconde gevochten voor wat hij waard is. Onze SuperMees.

We kunnen alleen nog maar huilen.

Dag lief vriendje, we gaan je zo ontzettend missen…

Al weken zag ik op tegen deze dag, hoe gaan we hier weer doorheen komen, hoe gaan we dit beleven, wat komt er op ons af…

De afgelopen weken werd er ook veel naar gevraagd, “moeilijke dagen he” “jullie gaan zeker helemaal terug in de film” “Gaan jullie nog wat doen 11 januari” en nog veel meer vragen, opmerkingen, aannames…

Allemaal lief bedoelt, want ondanks dat er meer ruimte is om over rouw te praten, anders dan bijvoorbeeld 40 jaar geleden, is en blijft het een moeilijk, gevoelig, verdrietig onderwerp, helemaal als het gaat over een kind, dus ik vind het ook altijd heel dapper en fijn als mensen mij wel durven, willen, kunnen aanspreken.

Maar ik schreef het al eerder, of het nu 1 september, 30 november of 11 januari is, wij missen Mees elke dag even veel en elke dag een beetje meer.
En misschien juist wel op de “ogenschijnlijke” normale alledaagse momenten is het gemis zo enorm groot.

Voor de kerstvakantie hebben we met school besproken hoe er op school invulling gegeven kan worden aan deze dag. Niets doen is geen optie werd al gauw duidelijk en gelukkig maar, het voelt fijn als er ook op andere plekken dan thuis nog aan Mees wordt gedacht. In zijn klas hebben we met elkaar appeltaart en brownie met Fanta gegeten en gedronken en op Mees geproost. Mees was gek op edelstenen dus alle kinderen 
kregen ook een steentje in de vorm van een ster. Fijn om dit zo samen te doen.

Juul gaf al vrij snel aan dat ze op “Mees-dag” het allerliefst wilde spelen met haar nichtjes. Dus bij ons thuis hebben we samen koffiegedronken, geborreld en gegeten met onze naaste familie zodat de meiden konden spelen.

Dat rouwen veel energie kost weten we nu na een jaar wel, maar dit soort dagen hakken er extra in.
 Het gevoel dat je wakker wordt met een kater zonder dat je een druppel drank op hebt…

De hele komende week zullen we nog meer dan regelmatig terug getrokken worden in de tijd, de week
richting Mees zijn afscheid vorig jaar op 18 januari 2024…

We gaan wel zien wat de week ons brengt, we blijven dicht bij onszelf, doen ons best voor elkaar, voor Juul en trappen op de rem wanneer nodig.