Beeld: @mohala.photography
Waarom ik blijf schrijven over het moederschap (ook als het rauw is)
Een paar weken geleden schreef ik anoniem een blog voor Mamaplaats, in de rubriek ‘Taboes doorbreken’. Ik deelde mijn verhaal over een verzakking na de bevalling — iets wat ik lange tijd niet hardop durfde te zeggen na mijn eerste bevalling. Ik ben er destijds voorzichtig over gaan delen op Instagram, maar vond het nu tijd om mijn verhaal met een breder publiek te delen. Tot mijn verrassing werd dat verhaal opgepikt door de redactie. Ze moedigden me aan om méér te delen, om vaker te schrijven. Niet anoniem, maar onder mijn eigen naam. Omdat dit soort verhalen ertoe doen. Omdat het tijd is dat we er open over praten.
Die uitnodiging voelde spannend, maar ook als een bevestiging. Dit is waarom ik blijf schrijven.
Het moederschap bracht me mijn kinderen — mijn grootste liefdes. Maar het bracht me ook iets anders: een nieuw lijf, een andere geest, en een sterke behoefte om te delen. Niet om medelijden te krijgen, maar om ruimte te maken. Voor eerlijkheid. Voor herkenning. Voor alles wat we te weinig uitspreken. Want daar had ik destijds ook zo veel baat bij!
Mijn verzakking werd mijn keerpunt
Na mijn eerste bevalling kreeg ik een verzakking — iets waar ik nog nooit van had gehoord. Het begon met een zwaar, balachtig gevoel in mijn bekken. Iets zat niet goed. En al snel volgde de diagnose: een tweedegraads voorwandverzakking.
Ik voelde me machteloos, beschaamd en vooral ontzettend alleen. Mijn lichaam voelde niet meer als van mij. Waar ik me eens zo sterk voelde, voelde ik me nu zo zwak. Hoe kon ik een leuke actieve moeder zijn voor mijn kind, als ik me zo zwak voelde in mijn eigen lijf?
Het fysieke herstel duurde bijna twee jaar. Maar het mentale stuk bleek minstens zo zwaar. Ik worstelde met schaamte en vooral met verdriet. En met de vraag: waarom had niemand me hier ooit voor gewaarschuwd?
Als mijn woorden ervoor zorgen dat één andere moeder zich minder alleen voelt, dan is het het al waard.
Fleur
Pas toen ik er voorzichtig over begon te praten, ontdekte ik hoeveel vrouwen met hetzelfde worstelen. Zoveel moeders die óók dachten dat ze gek waren. Dat het alleen hen overkwam. Dat ze zich er maar bij neer moesten leggen. Dat gaf me zoveel steun en hoop dat het ook weer goed zou komen.
Schrijven als heling
Door te schrijven, geef ik ruimte aan wat ik toen niet hardop durfde te zeggen. Aan de schaamte, de pijn, de frustratie. Maar ook aan het groeien, helen en leren. Mijn blogs zijn misschien soms rauw, maar ik geloof dat er juist daarin iets waardevols zit: herkenning, verbinding, en soms gewoon even: ik ben niet de enige.
Als mijn woorden ervoor zorgen dat één andere moeder zich minder alleen voelt, dan is het het al waard.
“Mei is Maternal Mental Health Month – je bent niet alleen”
Eerlijk delen helpt
Ik weet dat er veel onderwerpen zijn waar we als moeders liever over zwijgen. Omdat ze pijnlijk zijn. Of ongemakkelijk. Of omdat we denken dat we de enige zijn.
Maar juist daarom wil ik blijven schrijven. Niet om alles te verklaren of op te lossen, maar om het gesprek open te breken. Om het moederschap te laten zien zoals het écht is — in al zijn vormen.
Heb jij weleens iets meegemaakt waar niemand je op voorbereidde? Iets waarvan je dacht: waarom weet niemand dit? Laat het me weten. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
Benieuwd hoe Fleur het taboe rondom verzakkingen doorbrak? Haar verhaal lees je hier!
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.