Een fijne dag

Maar ik ben ook opgelucht. Opgelucht dat ik blijkbaar, na al die maanden van somberheid en leegte, toch weer een fijne dag heb kunnen ervaren. En tegelijkertijd ben ik bang. Bang voor de mening en het oordeel van een ander. De ander die ziet dat ik een fijne dag heb gehad en zich afvraagt waarom ik wel een dagje weg kan maar nog niet kan werken. De ander die niet weet wat er in mij schuilgaat en die niet weet hoe ik erbij zit na zo een dagje weg.

Wat anderen namelijk niet zien is de prijs die ik betaal, want aan elk avondje of dagje weg hangt een prijskaartje (en dan weet ik nog niet eens of het een leuke dag gaat worden, dus ik neem een gok). Het kan zijn dat ik de dag of dagen erna intens verdrietig ben, heel veel huil, enorm prikkelbaar ben, mijn bed niet of nauwelijks uitkom (al is mijn bed niet uitkomen geen optie meer sinds ik moeder ben) en/of mezelf heel erg somber voel. Wat ik zeker weet is dat ik de dag(en) erna altijd overprikkeld ben. Die verschrikkelijke overprikkeldheid zorgt er dan ook vaak voor dat ik er voor kies om thuis te blijven, al jaren.

Los van bovenstaande ben ik ‘the day(s) after’ meestal ook geen leuke partner voor mijn man. Als ik overprikkeld ben of totaal geen energie meer heb moet hij het eigenlijk altijd ontgelden. Ik kan dan kortaf reageren, heel onzeker zijn en snauwen.

Het is voor mij dus altijd kiezen tussen twee ‘kwaden’, altijd thuisblijven is voor mij geen optie want ik wil een zo normaal mogelijk leven, maar eropuit gaan heeft een keerzijde. Ik weet dat er met mij velen zijn die dit zullen herkennen. Die net als ik bang zijn voor de mening of het oordeel van de buitenwereld, maar vanbinnen worstelen. Die net als ik graag leuke dingen willen doen, maar weten dat zij hier altijd een prijs voor betalen. Ik ben, net als velen met mij, altijd balans aan het zoeken tussen ontspanning en niet te veel overprikkeling. En ergens, middenin die zoektocht naar balans tussen ontspanning en overprikkeling, heb ik soms een fijne dag.