Stop nu maar hé. Begint hij er nu ook al over…

TITEL VAN HOOFDSTUK

Lust je een kopje koffie? vraag ik aan de tuinman. Met een bezweet hoofd kijkt hij mij aan. Ja hij is echt toe aan koffie denk ik. Ja graag, lekker! roept hij mij toe. Zwart met een zoetje graag. Ik steek mijn duim naar hem op. Loop naar binnen en roep naar mijn kinderen dat ze gaan buiten spelen. Ja dat vind ik een slim plan van mijzelf. want dan kan ik even een praatje maken met de tuinman. wel zo aardig. Onderwijl dat de koffie loopt trek ik de schoenen aan van mijn middelste zoon, Danny. Hij is inmiddels 3 jaar oud en een schat van een jongen met zijn blonde koppie. De oudste, Betty rent al door de tuin heen. Danny kom nou!! roept ze ons toe. Danny wordt onrustig en schopt zijn voeten alle kanten op. Sta nou eens stil zeg ik lichtelijk geërgerd. 2 verbaasde ogen kijken mij aan. Yes precies genoeg tijd om tijdens deze verbazing zijn schoenen aan te trekken. Top vriend je kan naar buiten zeg ik. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk najaarsweer. Intussen zit de tuinman rustig op het bankje te wachten tot ik zijn bakkie koffie breng. Zo lekker dagje om bezig zijn, zeg ik terwijl ik hem de koffie aangeef. Nou zeg dat wel, krijg ik als antwoord, terwijl hij kijkt naar mijn 2 spelende kinderen. De kids rennen rond op hun loopfietsjes, glijden van de glijbaan en klimmen over de trampoline. Jij blijft ook wel bezig met die kinders anders. Je hebt ook nog een baby toch? Ja zeker antwoord ik, ze slaap nu. Dus zolang de kinderen even zichzelf vermaken met buitenspelen en er niemand van zijn fietsje valt heb ik even een klein moment voor een glas water. Geen koffie? En de tuinman kijkt mij vragend aan. Ik moet lachen. Nee zoveel tijd geven de kinderen mij nooit. Eer dat die klaar is ben ik al weer druk en als ik hem klaar krijg is hij koud voordat ik hem op drink. Onderwijl ik dit vertel denk ik in mijn achterhoofd aan al die keren dat dit niet aan mijn kinderen lag maar aan mijn slechte planning. De keren dat ik nog even snel de was wilde doen. de vaatwasser leegruimde of gewoon weer eens mijn kopje vergat. Innerlijk moet ik om mijzelf lachen. Ja ik ben echt een warhoofd. Dus nee geen warm bakkie voor mij zeg ik resoluut. Ik kan nog altijd genieten van die spelende kinderen, heerlijk om naar te kijken toch. Mijn jongste is inmiddels 27 zegt de tuinman. Ik lach lief terug en zeg dat is mijn leeftijd. Nou nog geen kleinkinderen bij ons hoor zegt hij snel en hij kijkt mij doordringend aan. Maar het is nu toch zeker wel klaar hé bij jullie? Ik kijk hem vragend aan, waarmee? vraag ik. Nou met die kinderen. Je hebt er nu 3, Meer dan genoeg toch? Je had al een jongen en een meisje, dus eigenlijk was je bij 2 ook al klaar. Maarja ik begrijp de 3e wel. wij hebben er ook 3. Maar dat is meer dan genoeg. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan en probeer nog altijd vriendelijk te lachen. Wel ik ga geen oordeel geven of ik klaar ben of niet, mijn baby is net 4 maanden oud. Mijn opa komt uit een gezin van 12. Wie zegt dat 3 maximaal is. Daar zijn geen regels voor. Wat voor de een als genoeg voelt kan voor de ander voelen als een leegte. Maar nee geen idee nog. Nog niet over nagedacht. Spreek ik als pleidooi. Hij kijkt mij serieus aan. Maar we leven in andere tijden, zegt hij. Het is niet meer normaal om veel kinderen te hebben. Denk er maar goed overna. De tuinman staat op en loopt weg. WTF… denk ik.. En mijn brein is even leeg. volledig uit het veld geslagen. Wie denkt deze man wel dat hij is. Het maakt mij van binnen een beetje boos. Want of ik nou wel of niet nog een kleintje zou willen. Daar heeft hij zeker niets over te zeggen. De rest van de dag blijft dit gesprek door mijn hoofd spoken. Hij is niet de enige die dit zegt. Hij is nummer 5. In het ziekenhuis na mijn bevalling begon er al iemand over. Tijdens kraambezoeken begon iemand erover, in de supermarkt, notabene een onbekende maakte er een opmerking over. Inmiddels bedenk ik dat het ergens op mijn rug moet staan. Misschien sleep ik het wel met mij mee ofzo waardoor mensen erover beginnen. Geen idee, ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. Aan het einde van de dag ben ik het voorval al bijna vergeten als de tuinman zich komt afmelden en ineens zegt. Ik meende wel wat ik zei. 3 kinderen is echt maximaal. Je moet er echt niet meer nemen.
Verbijsterd blijf ik in de keuken staan terwijl hij opweg gaat naar huis. Met een leeg hoofd die totaal uit het veld is geslagen. Kan ik alleen maar denken, hoezo zou jij dit voor mij bepalen.

Lees ook

Verdragen en blijven proberen

Lees ook

“Eindelijk ben ik blij”