Langzaam probeer ik mijn ogen te openen…

Langzaam probeer ik mijn ogen te openen. Het kost ontzettend veel moeite, maar het moet. Bella is aan het huilen in haar wiegje. Ik sta op en werp een oog op de wekker. Het is tien over 3 ‘s nachts. Tijdens een diepe zucht herinnering ik mij dit punt. Ja zo voelde het. De extreme uitputting die ik mij nu weer herinner van mijn eerste dochter. Dit is het cruciale punt waarop het vorige 2x fout liep. Waarop ik de afgrond in stapte. Het moment waarvan ik mijzelf overtuigde dat ik als mama geen slaap nodig heb, en prima kan functioneren op 3 a 4 uur slaap per nacht. Inmiddels weet ik dat ik dat niet kan. Tijdens mijn vorige 2 postpartum periodes wandelde ik door het diepste dal van mijn moederschap. Een postnatale depressie overschaduwde alles. en nu herken ik het punt. Het punt waarop het om kan slaan. Gelukkig, ondanks de vermoeidheid ben ik nog steeds mijzelf. Waarschijnlijk geeft de antidepressiva die ik gebruik ook een extra zetje in de goede richting. Het is nu tijd om te proberen ergens extra slaap vandaan te halen. Waar? dat is nog een vraag waar ik geen antwoord op heb, met 3 jonge kinderen die allemaal spoken ‘s nachts, zijn de uurtjes die ik pak goud waard. Gelukkig weet ik inmiddels dat het een fase is. Als de oudste 2 gewend zijn aan de nieuwe gezinssituatie en het school en opvangritme er weer in zit zal het makkelijker worden. Hopelijk is deze fase van Bella ook snel voorbij, want momenteel heeft ze mij heel veel nodig. Waarschijnlijk een sprongetje. Welke? Geen idee aangezien ze nu 3 maanden oud is, maar eigenlijk nog jonger door haar premature geboorte. Het komt goed, dat weet ik.