Waarom denk ik altijd dat uitstapjes met de kinderen leuk zijn?

Ja hoi hallo, daar ben ik weer!

Hoe kan het toch dat ik in principe altijd een te romantisch beeld heb van uitstapjes met de kinderen? Van tevoren denk ik; ja leuk! Dit gaan we samen doen, dit wil ik ze laten zien en dit vinden ze vast te gek!

Zoals laatst, toen waren we naar de kerstshow (is het een show? Geen idee hoe ze het eigenlijk noemen) van de Intratuin.

Och och wat een pret. Om mij heen hoorde ik iedereen vol lof erover praten. Daar moesten we heen natuurlijk.

Onze Isa is inmiddels zo eigenwijs dat ze uiteraard alles zelf wil lopen. En dus loop ik daar als een soort verkeersleider m’n kinderen te managen door de Intratuin: ‘kom maar jongens, deze kant op! Nee Jens, niet aan die paddestoelen zitten. Ho! Isa je kunt deze takken niet pakken, kom maar mee’

Een tijdje gaat het dan goed, bij elke hoek die we om lopen scan ik binnen één seconde de winkel om te zien waarmee ik ze weer een stukje verder kan lokken. Dus de hysterische moeder en mij roept dan: ‘waaaaauw kom eens kijken!’ En terwijl ik die kerstbal echt geen reet aan vind, zie ik er dan ineens allemaal prachtige dingen in.

Soms wordt het spannend, dan heb ik nog niks gezien waarmee ik ze kan lokken, maar begin ik toch met: ‘woooow jongens, dit is gaaf!!’ Simpelweg om tijd te kopen. En terwijl ze dan op mij af hobbelen bluf ik mij er weer vakkundig doorheen.

Nou, zo halverwege de winkel wanneer we al wat kerstdorpen hebben gezien (wat overigens echt wel leuk is voor die kids!) ben ik al moe. Con-ti-nu opletten dat er niks op de grond klettert of dat ze met hun kleine priegel vingertjes niks kapot maken.

Maar dan. Dan ineens staat ie daar. De draaimolen!! Middenin de winkel. En gratis ook nog! (ja, zo ben ik). Natuuuurlijk mogen jullie daar even in schatjes (lees; mama heel even rust). En dus zie ik die bekkies meer dan gelukkig een paar rondjes op dat ding. Och wat zijn ze blij, op de toppen van hun geluk. En mijn hart smelt hoor, elke keer als ik ze langs zie komen en ze glinsters in hun ogen hebben.

Langzaam zie ik de draaimolen afremmen. Het is voorbij.

Dit is altijd een spannend moment. Krijg. Ik. Ze. Mee?

Met een lichte nerveusiteit bluf ik wat zelfverzekerdheid en roep ik (alsof het de normaalste zaak van de wereld is) dat we we verder gaan. Uiteraard had ik van tevoren gezegd dat we 1 rondje zouden doen. Jens gaat daar goed op dus stapt braaf af en vervolgt de route.

Isa daarentegen had hele andere ideeën bij deze situatie. Zij wilde door. Zij was nog niet klaar met draaimoleren. Zij wilde perse weer naar de draaimolen.

Een voordeel van het kleine monstertje is dat ze makkelijk op te pakken is en mee te nemen. Nadeel is dat ze al best sterk is en werkelijk alles in de strijd gooit om naar haar nieuwe lievelingsattractie toe te kunnen. Dit is haar palet: overtrekken, hoofd naar achter gooien, gillen (en hard!!), zichzelf op de grond werpen, pruillipjes. Ja ja, de meid weet hoe het moet.

Nadat ik haar dapper op had getild en haar in het gangpad ernaast weer neer had gezet viel mij wat op: diverse medewerkers van de winkel bekeken onze situatie even en verzuchtte daarna: ‘dit gebeurd wel vaker hier’.

Blijkbaar zien ze dus elke dag een aantal krijsende kinderen op het gangpad naast de draaimolen liggen. Ze kijken er niet eens van op!

En nadat ik mijzelf met de twee kinderen door de winkel heb gewerkt waarbij het gelukt is iedereen weer vrolijk te krijgen en alle spullen heel te laten, denk ik dan toch: ach, was best leuk.