Tussen Hoop en Angst: Het Verlangen Naar Nog Een Kind

Die warme, kleine handjes in de mijne, die slaperige ogen na een drukke dag, en dat diepe vertrouwen in mij, in ons, in de wereld.

En toch betrap ik mezelf steeds vaker op de vraag: mag je je compleet voelen — en toch blijven dromen van nog een kindje?

Zodra je baby een peuter wordt krijg je steeds vaker de vraag: wil je nog een tweede? Of misschien zelfs een derde? Een vraag die ik mezelf ook steeds vaker stel. Wil ik dit alles nog één keer meemaken? Of ben ik tevreden zoals het nu is?

De wereld lijkt steeds sneller te draaien — vol onrust, onzekerheid en pijn. Oorlogen die veraf lijken maar toch voelbaar dichtbij komen. Klimaatverandering, ongelijkheid, politieke onrust, economische onzekerheid… Het is veel. Soms te veel.

Terwijl ik door het nieuws scroll voel ik een knagende twijfel in mezelf groeien. Is het eerlijk om in deze tijd überhaupt nog een kind te willen? Zou het niet egoïstisch zijn om iemand te vragen te leven in deze chaos?

Maar tegelijkertijd weet ik ook: dit verlangen komt voort uit mijn liefde voor een grote familie, en de wens mijn kinderen een extra plek te geven waar ze altijd thuis kunnen zijn, ook als ik er ooit niet meer ben.

Soms lijkt het alsof de wereld zegt: doe het niet. Terwijl mijn hart fluistert: vertrouw op wat je voelt, niet op wat je vreest.

Hoe uitzichtloos de wereld soms ook voelt, kinderen brengen geen zwaarte — maar licht. Ze herinneren ons aan wat echt telt: liefde, hoop, en leven.

Lees ook

Als ze later terugdenken…

Misschien is het niet naïef om nog een kind te willen. Misschien is het dapper. Of een stille vorm van verzet. Een manier om te zeggen: “ik geloof nog steeds in de toekomst.”

Dus misschien komt er nog een kindje. Misschien ook niet. Maar de ruimte in mijn hart, die is er. Dat weet ik zeker. 💫

Hoe denken jullie hierover, en hoe gaan jullie om met het verlangen naar kinderen in deze onzekere tijden?