Opvoeden met een peuter die weet wat ze wil

Soms voelt het alsof ik met mijn jongste dochter van twee in een soort emotionele achtbaan zit. Ze is klein, maar o, wat een karakter. Standvastig, vurig en vol eigen wil.

En geloof me: dat klinkt lief in theorie, maar in de praktijk betekent het geregeld meerdere driftbuien per dag. Het begint vaak klein: ruzie met haar grote zus om een stuk speelgoed, of een strijd om wie als eerste mag drinken. Soms gaat het om iets groots (in peuterogen dan), zoals de kleur beker die ze krijgt. En daar ga je dan… weer.

Er zijn dagen dat ik me tot het uiterste probeer te beheersen. Ik tel tot tien, ik adem diep in, ik zoek afleiding voor haar en voor mezelf. Maar er zijn ook momenten dat ik mezelf verlies. Dat ik merk dat mijn geduld op is, en ik gewoon even níet die rustige ouder ben die ik wil zijn.

En eerlijk? Dat vind ik lastig om toe te geven. Want ergens heb ik het idee dat ik altijd geduldig, liefdevol en consequent zou moeten zijn. Maar opvoeden is geen Instagramplaatje. Het is rauw, vermoeiend en soms heel frustrerend.

Wat het soms extra lastig maakt, is dat de mensen om mij heen dit gedrag helemaal niet herkennen. Bij anderen is ze dat lieve, rustige meisje dat zich eindeloos kan vermaken. Ze zien het vuur en de strijdlust die wij thuis meemaken niet, waardoor het voor mij soms voelt alsof ik me aanstel of overdrijf. Maar ik weet: dit is óók wie ze is, en thuis durft ze die kant te laten zien.

Wat ik leer, is dat het oké is om als ouder ook grenzen te hebben. Dat het niet erg is om even uit de situatie te stappen, of om hulp te vragen. Soms helpt het om iemand letterlijk mee te laten kijken. Een vriend(in), familielid of zelfs een professional kan vaak net een andere invalshoek geven. Niet omdat je het niet goed doet, maar juist omdat je het zo graag goed wíl doen.