M’n peuter is ineens niet meer zo onschuldig..

Het was een waanzinnig idee! We gingen een nachtje kamperen op het erf van vrienden samen met nog wat bevriende stellen. Heel idyllisch: groot grasveld, schaapjes achter het hek, prachtige zonsondergang, spelende kinderen, zie je het voor je?

Voor dat dit prachtige evenement plaats kon vinden, gaat er eerst een flink proces aan vooraf in mijn hoofd. Ik ben het type: lijstjes maken, veel over nadenken, alle spullen voor alle mogelijke scenario’s uitdenken. Mijn geliefde Koos is meer het type: pompidom, ik begin eens met nadenken op de dag zelf of een half uur voor vertrek. Nou, dat trekt mijn soort type natuurlijk niet, dus inmiddels heb ik geleerd dat ik in deze mijn eigen plan trek. Terwijl hij zich met de kinderen vermaakt, ga ik als een soort tornado door het huis en pluk overal van alles vandaan. Her en der een beetje verward ren ik met m’n lijstje door het huis. Na een tijdje staat alles netjes in tassen en koffertjes opgesteld in de gang. Dan mag Koos aan het werk: de auto inpakken. Nadat hij eerst zuchtend zegt dat ik écht teveel mee heb (wacht maar Koos, straks ben je blij), gaat hij aan de slag met de auto.

Jens speelt heeeerlijk op het erf, hij is dolgelukkig. Sentimenteel als ik ben kan ik dan echt tranen in m’n ogen krijgen als ik hem zo blij zie. Naja, genoeg gesnotterd.

We zouden met z’n vieren in de tent. Voor 1 nacht helemaal prima, dat past allemaal precies. Jens en Isa met hun bedje aan de ene kant, ons luchtbed aan de andere kant.

Toen begon het. Het naar bed brengen. Nu moet je weten dat Jens toen hij klein was niet de beste slaper was. Nachten waren we wakker, de wallen op de Engels en volle bak in overlevingstoestand. Middels slaaptraining en adviezen slaapt hij nu vaak heel goed. Het ritme en schema werd mijn houvast. Daar ging hij goed op. En daardoor ik ook. Dus ergens in mij zit altijd nog het stemmetje: houd je aan het schema, het ritme, want anders gaan de nachten misschien weer verslechteren.
Ook met Isa hebben we een tijd echt gestruggled met het slapen en houden we nu ook een slaapschema aan. De vermoeidheid van lange tijd slecht slapen, heeft mij bij allebei de kinderen echt opgebroken dus dat wil ik natuurlijk daar waar ik kan voorkomen. Tegelijkertijd wil ik ook graag flexibel kunnen zijn want ik weet heus wel dat een keer afwijken van het schema niet meteen betekent dat we weer maanden niet slapen. Maar de angst zit toch in mij. Nou, je snapt het. We gaan door.

Ik kon niet trotser zijn! Terwijl het nog licht was, en dus ook in de tent, ging Isa gewoon liggen met haar duim in haar mond en doezelde zo lekker in slaap. Ik wist niet wat ik zag. Geweldig!
Toen Jens. Hij heeft inmiddels duidelijk ontdekt dat hij een mening heeft. En zo ook over deze kwestie. Daar waar hij het eerst mega interessant vond om naar de tent te gaan, kwam hij toch tot de conclusie niet te willen slapen. ‘Ik willll niet slapeehhh’. Haha ja, wat doe je dan hè. We gaven hem even de tijd om te wennen en liepen op een gegeven moment weg bij de tent. Toen ik na een tijdje terug kwam om te luisteren hoe het daar ging, hoorde ik Isa keihard lachen. Dat is vreemd dacht ik, die gaat nooit uit zichzelf lachen. Hoe dichter ik bij de tent kwam, hoe meer ik die twee draken samen bezig hoorde. Zodra ik de rits aanraakte en de tent open deed, hoorde ik dat Jens zich naar de grond stortte en weer ging liggen. Mijn lieve onschuldige Jens is dus blijkbaar niet meer zo onschuldig! Toen ik binnen kwam zag ik Isa in haar bed staan met de grootste glimlach ever, en lag Jens ontzettend ‘onschuldig’ naar mij te kijken. Intern gierde ik het uit. Broer en zus zitten elkaar nu al lekker op te naaien. Wat grappig en ook zo schattig.

Na nog zo’n 6 keer heen en weer naar de tent waarbij we Jens steeds iets duidelijker toe spraken dat hij toch echt moest gaan slapen (‘neeeee ik willll niet slapeehh’), viel hij rond 22:00uur, toen het ook donker begon te worden, toch in slaap. Het hielp dat Koos halverwege de avond zei: ‘Liss, je hebt er toch geen invloed op wanneer hij in slaap valt’. En toen kon ik het beter loslaten. Dat is ook zo.. morgen weer een dag. En die dag ging prima. Hartstikke moe wel, maar ze hebben daarna weer lekker geslapen. En dus heeft moeders de vrouw weer een lesje gehad in flexibiliteit en loslaten. Het was fijn en gezellig om dit samen te doen. Op naar de zomervakantie!

En o ja! Wat was Koos blij met die extra dekens en spullen wat ik allemaal had ingepakt. Die nacht was het 10 graden. Dan wil je niet onder een dun dekentje liggen. Muhaha, zie je.