Ik wil het anders doen

Herken je dat gevoel? Dat je terugkijkt op je eigen jeugd en denkt: “Later, als ik zelf kinderen heb, ga ik het echt anders doen.”

Toen ik moeder werd, voelde het alsof er een deur openging. Een deur terug in de tijd, naar mijn eigen kindertijd. Ineens stond ik oog in oog met herinneringen waarvan ik dacht dat ik ze allang had afgesloten. Momenten waarin ik me niet gehoord voelde, niet begrepen of alleen. En juist daardoor werd mijn verlangen nog sterker: ik wil mijn kinderen meegeven wat ik zélf heb gemist.

Ik wil het anders doen. Meer ruimte geven voor emoties. Meer nabijheid. Meer écht contact.

Maar hoe hard ik ook mijn best doe, en dat doe ik, betrap ik mezelf er soms op dat ik precies hetzelfde zeg of doe als mijn ouders vroeger. Alsof er onzichtbare draadjes zijn die me terugtrekken in oude patronen.

Vooral op de moeilijke momenten. Als de jongste wéér een driftbui heeft. Als ik slecht geslapen heb. Als mijn hoofd vol zit en mijn hart moe is. Dan komt dat deel in mij naar boven dat ik liever niet zie: mijn innerlijke kind. Gekwetst en gefrustreerd. Ik begin terug te schreeuwen en raak de controle kwijt.

En dat doet pijn. Want ik wil het zó graag anders doen. Maar het blijkt een hele uitdaging te zijn. Toch geloof ik dat juist dát besef, dat bewustzijn, al een groot verschil maakt. Dat ik durf te voelen, te reflecteren en mijn kinderen daarna kan zeggen: “Sorry, mama was even niet de beste versie van zichzelf.” Ook dát is opvoeden: niet perfect zijn, maar wél eerlijk.

Ik ben niet op zoek naar een foutloze opvoeding. Ik wil mijn kinderen laten zien dat het oké is om mens te zijn. Om te vallen en weer op te staan. En misschien leer ik onderweg ook mijn eigen innerlijke kind een beetje beter kennen. En geven we elkaar alsnog wat we vroeger hebben gemist.