Hoe doen andere ouders dit?

Hij haalde me op bij het busstation en terwijl ik in de auto stapte, bespraken we wat er allemaal nog moest gebeuren: koken, eten, stemmen, de jongens in bad en naar bed. En oh ja, ik had om 19.00 uur ook nog een yogales geboekt. In mijn hoofd klonk dat een paar dagen eerder nog als een goed idee. Even tijd voor mezelf, dacht ik toen. In de praktijk betekende het: in een uur tijd twee kinderen, een maaltijd en de democratie proberen te regelen.

Stef zette me af bij het stembureau en reed daarna met de jongens naar huis om te koken. Bij het stembureau zag ik de rij al tot buiten staan. Mensen met dikke jassen, vermoeide gezichten en kinderen die aan hun mouwen hingen. Iedereen leek in dezelfde haastige modus te zitten. Terwijl ik daar stond te wachten, vroeg ik me af: hoe doen andere ouders dit eigenlijk?

Wie zijn die mensen die op tijd thuiskomen, rustig koken, zonder strijd de kinderen op bed leggen (“Nee mama, ik wil nog niet slapen”) en misschien zelfs een beetje ontspannen de avond in gaan? Bestaan ze echt, of is dat een verzinsel van Instagram?

Toen ik eindelijk klaar was met stemmen en weer buiten stond, appte Stef dat het eten bijna klaar was. Pasta natuurlijk! Het universele redmiddel van elke doordeweekse chaos. Toen ik thuiskwam, zat Luke al aan tafel te vertellen over zijn dag op school en de bso. Ted probeerde z’n vork als drumstok te gebruiken en Stef stond met de sauslepel in zijn hand klaar om het eten op te scheppen. We keken elkaar aan en zeiden: “Wijntje erbij?” Normaal doen we dat alleen in het weekend, maar dit was zo’n avond waarin je allebei voelt: even de druk van de ketel.

Na het eten wisselden we. Stef ging stemmen, ik deed de jongens in bad. Ted gooide binnen tien seconden het water over de rand, Luke moest er zo hard om lachen dat Ted zich aangemoedigd voelde en nog meer water begon te spetteren, en ik probeerde ondertussen te zorgen dat niet de hele badkamer één groot zwembad werd. De yogales had ik inmiddels natuurlijk allang afgezegd. De enige houding die ik die avond nog deed, was de ‘liggende moeder op de bank’-houding, nadat iedereen op bed lag en het huis weer aan kant was.

Toen de jongens eindelijk in bed lagen en het stil werd in huis, zakte ik op de bank met een diepe zucht. Even niks. Geen werk, geen planning, geen stemwijzer of yogamat. Even samen de dag doorspreken en afsluiten met een luchtige serie.

Ik dacht terug aan dat moment in de rij bij het stembureau, hoe ik me afvroeg hoe andere ouders dit allemaal doen. Misschien is het antwoord eigenlijk simpel: ze doen het ook maar gewoon. Misschien loopt bij iedereen het avondeten uit, wordt de yogales geannuleerd en zit er ergens anders ook een ouder met natte mouwen op de bank te bedenken dat morgen weer precies zo’n dag wordt.

En misschien is dat ook wel troostend: dat niemand het echt perfect doet, maar dat we allemaal ons best doen. Met liefde, chaos en een flinke dosis improvisatie.

Dus mocht jij je vanavond afvragen hoe andere ouders het allemaal voor elkaar krijgen: geloof me, ze zitten waarschijnlijk net als jij met koude pasta, een vol hoofd en een glimlach omdat het toch weer gelukt is.

Misschien is dat dus precies hoe andere ouders het doen.