Mijn kind slaat mij en lacht erbij…

Swetlana Spreekt

Serie Blogger

De laatste maanden ga ik met minder plezier mijn dochter Thera bezoeken in de wooninstelling. Ik worstel met een stuk gedrag dat steeds heftiger wordt. Ze slaat mij.

Thera heeft moeilijk verstaanbaar gedrag. Dat betekent dat ik haar vaak niet goed kan “lezen” en dat maakt het leven met haar soms intens en ingewikkeld.

Thera kan enorm genieten van de kleine dingen: samen fietsen, een ritje in de auto, of gewoon naast elkaar zitten. Maar steeds vaker en vooral steeds harder slaat ze mij in het gezicht. Niet uit boosheid, maar uit een soort reflex. Alsof ze spanning kwijt moet, alsof haar lijf een ontlading zoekt.

Dat gebeurt vaak onverwachts. Terwijl ik rustig aan het rijden ben en zij vrolijk naast me zit, pats, opeens een klap in mijn gezicht. Of tijdens het fietsen, midden in een moment dat eigenlijk zo leuk zou moeten zijn. Voor haar misschien een manier om prikkels kwijt te raken, maar voor mij verwarrend en soms zelfs gevaarlijk. Ik rijd inmiddels met enige spanning in de auto, constant check in mijn ooghoeken of er weer arm mijn kant op maait. Of ik houd mijn arm voor me om de klap op te vangen. Het wordt steeds lastiger en ik merk dat het mij onrust geeft en irritatie. Ik wil juist op deze bezoekjes ontspannen en genieten van het contact met mijn kind.

Tussen liefde en grenzen

Ik merk dat dit gedrag steeds meer tegen mijn grenzen aan schuurt. Want hoe blijf ik in verbinding met mijn kind, als ik ondertussen bang ben voor de klappen die komen?

Ik wil haar niet steeds wegduwen of op afstand houden, ik wil haar juist dichtbij. Maar eerlijk gezegd is dat niet altijd mogelijk.

Begin deze maand heb dit besproken met haar begeleiders en een
gedragsdeskundige van de instelling waar ze woont. We proberen te begrijpen waar dit vandaan komt en hoe ik ermee om kan gaan. De begeleiders hebben er soms ook last van, maar ze doet het niet bij iedereen en ook niet iedereen zo hard. Sommigen krijgen slechts een tikje op de wang. Er is eigenlijk geen peil op te trekken en dat is met veel gedragingen van haar. Er zijn geen makkelijke antwoorden. En toch wil ik niet stoppen met zoeken, want dit gedrag belemmert mijn contact met Thera.

Wat ik steeds blijf leren is het voelen van mijn grenzen. Maar grenzen stellen tegenover mijn eigen kind dat zwaar verstandelijk beperkt is voelt onnatuurlijk. Maar het is nodig. Soms betekent dat even bewust kiezen voor afstand. Soms betekent dat het gesprek aangaan, hoe moeilijk ook. En soms betekent het gewoon toegeven dat ik het even niet meer weet. En dat het gewoon even ruk is dat de zorgprofessionals ook geen kant-en-klare antwoorden hebben.

Er is niet altijd die perfecte balans tussen mantelzorgen en moeder zijn. Soms is een bezoek niet leuk en rijd ik weg met een onbestemd gevoel. Gelukkig weet ik uit ervaring dat ook dat soort momenten voorbijgaan. En dan zien we wel weer de
volgende keer.