“Meer eitjes, meer kans: een verknipte gedachte”

Voor de derde keer deze week loop ik het ziekenhuis binnen. De spanning in mijn lijf zorgt ervoor dat ik stevig doorloop. Vandaag wordt een spannende echo, er zijn teveel follikels gegroeid. Ik weet dat dit zou kunnen betekenen dat de derde IUI-poging misschien niet door kan gaan, maar mijn emotie reageert tegenwoordig niet meer op ‘wat als’ of ‘misschien’. Leven in het moment is zo gek nog niet; Buddha zal trots op me zijn.

De vrouw die mij vandaag onderzoekt heb ik niet eerder ontmoet. Het maakt me inmiddels ook niet meer uit. Volgens mijn berekening heb ik door dit traject inmiddels voor meer vrouwen dan mannen mijn benen gespreid. Ik begin bijna te twijfelen aan mijn geaardheid. De specialist heeft het scherm van mij weggedraaid waardoor ik niet mee kan kijken. Het irriteert me. Aan het klikken van de muis is te horen dat ze de follikels aan het opmeten is. Ik hoor de klik te vaak. Ik til mijn hoofd op om duidelijk te maken dat ik best geïnteresseerd ben in mijn eigen baarmoeder. Want hé, ik lig hier niet per se voor m’n lol. ‘Blijf maar even liggen’ zegt ze zonder weg te kijken van het scherm. ‘Als jij je hoofd omhoog doet dan spannen je buispieren aan en floeptie eruit’. Ik houd me in omdat mijn vriend me dit de afgelopen weken geadviseerd heeft te doen. Ik tel tot tien en daarna tot twintig. Eindelijk draait ze het scherm. ‘Het spijt me’ zegt de vrouw. Ik voel de moed in mijn schoenen zinken. ‘Er zitten vijf eitjes, dat zijn er te veel. We gaan deze maand geen IUI voortzetten’.

Als ik me aankleed hoor ik haar in de verte praten. Ze benadrukt dat we geen seks mogen hebben, maar ik heb me zojuist voorgenomen dat ik dit zelf mag bepalen. ‘Ik weet wat er in je hoofd omgaat’ zegt ze streng, ‘maar doe het niet, alsjeblieft’. Ze legt alle redenen voor me neer, alsof ik het niet weet. Ja, de kans op een meerling is aanzienlijk groter. Ja, ik weet wat voor risico’s dit met zich meebrengt. Maar mijn gevoel negeert alle rode vlaggen compleet.
‘Een maand wachten overleef je wel. Een kind verliezen, daar kom je nooit meer overheen’. Haar woorden raken me, maar alsnog is het niet genoeg. Ik verlaat het ziekenhuis opgewekt. Meer eitjes, meer kans. Een verknipte gedachte, maar er valt ook weinig te lijmen de laatste tijd.