Een nieuw hoofdstuk begint soms met heartbreak…

Ik ben net 2,5 maand in Nederland geweest. Bij familie, vrienden, mijn kinderen, en ja… Ook nog bij hem. De man met wie ik al lang geen relatie meer had, maar met wie er altijd een lijntje bleef. Een lijntje dat ons samenhield, al was het nog zo dun. En gisteren hebben we dat lijntje doorgeknipt. Definitief.

Ik stond daar, voor zijn deur, bij mijn oude huis. Moest aanbellen. Alleen dat al voelde vreemd. Toen ik hem zag, brak ik. De hele avond hebben we gepraat en gehuild (vooral ik). Bij het afscheid heb ik me aan hem vastgeklampt zoals een klein meisje dat niet los wil laten. Tranen, woorden, stilte. Ik heb hem gezegd dat ik helemaal niet zonder hem wil. Maar het eind van een hoofdstuk is het eind van een hoofdstuk. En dit is nu dat einde.

Het voelt zo dubbel. Want deze man… Dit was degene met wie ik honderd had willen worden. Degene met wie ik had willen trouwen, kinderen krijgen, een leven opbouwen. Hij heeft me laten zien wat een gezonde relatie is. Wat onvoorwaardelijke liefde is. Dat ik het waard ben om lief te hebben en om bij te blijven. Hij is degene die mijn hart opende op een manier die niemand eerder deed. En nu moet ik loslaten.

De waarheid is dat de vorm waarin we samen waren, niet werkte. Hij met drie kinderen in co-ouderschap, ik met Sam en Cleo bijna 24/7. Samenwonen, een samengesteld gezin, de drukte en dynamiek daarvan. Het voelde voor mij te benauwend, te strak. Alsof ik mezelf kwijtraakte. Alsof mijn verlangen naar ruimte en vrijheid er niet mocht zijn. En dat verlangen was zo sterk, dat het me richting Menorca duwde. Eerst voor vijf maanden, maar uiteindelijk langer. En die keuze, die zoektocht naar ademruimte, heeft mijn relatie gekost.

Ik weet zeker dat als we elkaar in een andere vorm hadden gehad, alleen hij en ik, zonder de ballast van alles eromheen, dat we hadden gewerkt. Dat we samen een prachtig leven hadden kunnen bouwen. Maar we zijn elkaar gewoon te laat tegengekomen. In een fase van ons leven waarin de puzzelstukjes simpelweg niet meer pasten.

En dat doet pijn. Zoveel pijn dat ik hem mis met elke cel in mijn lichaam. Het soort pijn dat laat zien hoe diep de liefde eigenlijk zit. Want dat is misschien wel de grootste les: je kunt zielsveel van iemand houden, en tegelijkertijd weten dat het in dit leven, in deze realiteit, niet klopt. Dat de vorm er niet is.

Het beeld van een nieuw hoofdstuk wordt vaak zo romantisch gemaakt. Alsof kiezen voor jezelf en je vrijheid alleen maar mooi is, licht, inspirerend. Maar de waarheid is dat het soms ook heartbreak betekent. Dat je mensen achterlaat van wie je houdt. Dat je jezelf opnieuw moet uitvinden, terwijl je hart huilt om wat je kwijt bent.

Ik kies nog steeds voor mezelf. Voor mijn pad. Voor mijn vrijheid. Voor het leven dat klopt in mijn hart. Maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Het betekent niet dat ik geen verdriet ken. Het betekent dat ik leef met open ogen en een open hart. Dat ik durf toe te geven dat kiezen voor jezelf soms ook betekent dat je alles verliest wat je dacht te willen.

En toch… Zou ik het opnieuw doen. Omdat dit de waarheid is. Omdat dit is wie ik ben. Omdat ik diep vanbinnen weet dat het leven niet gaat om vasthouden aan vormen die niet kloppen, hoe mooi de liefde daarbinnen ook is.

Lees ook

Alleenstaande moeder besluit: ik vertrek, met twee kids naar Menorca

Dus hier zit ik dan, te huilen terwijl ik dit schrijf. Met koffers klaar om weer naar Menorca te gaan. Met kinderen die straks weer rennen door de golven, lachen in de zon, thuiskomen op ons eiland. En met een hart dat rauw en kapot voelt. Een hart dat weet dat afscheid nemen soms net zo belangrijk is als opnieuw beginnen.

Een nieuw hoofdstuk kan magisch zijn. Maar het kan ook breken. En misschien is dat precies de waarheid die ik nu mag delen: dat beide waar zijn.

🤍

Maaike