Dit is niet hoe ik me mijn thuiskomst op Menorca had voorgesteld

24 september 2025

Na ruim tweeënhalve maand op het vaste land (waarvan ruim een maand in Nederland) voelde het alsof ik veel te lang weg was geweest. Natuurlijk was het fijn om daar te zijn, tijd door te brengen met familie en vrienden. Maar diep vanbinnen wist ik: mijn plek is hier, op Menorca. En toch stapte ik dit keer met een dubbel gevoel het vliegtuig in. Want hoe blij ik ook was om terug te gaan, mijn hart voelde zwaar. Ik liet de liefde van mijn leven letterlijk achter me, en dat doet pijn. Dus in plaats van die blije excitement die ik normaal altijd heb als ik weer naar Menorca ga, voelde mijn terugkomst mat.

Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog een storm cadeau. Letterlijk. Een vriendin had me nog een berichtje gestuurd: “Ik hoop dat je tussen de onweersbuien door vliegt.” Nou, mooi niet dus. Ons vliegtuig vloog dwars door een enorme storm heen. We hadden wat turbulentie bij het dalen en ik voelde hoe het ook in mij stormde. Alles bij elkaar maakte de vlucht toch extra intens.

We waren al om twee uur ’s nachts opgestaan. Mijn vader bracht ons om kwart voor drie naar Schiphol. De kinderen deden het fantastisch, en ik ben zo trots op ze! Reizen is voor ons bijna normaal geworden, en eerlijk: ik maak het mezelf niet moeilijker dan nodig. Op reisdagen hebben Sam en Cleo gewoon ongelimiteerd schermtijd. Sommige ouders zullen daar wat van vinden, maar voor mij werkt het. Het maakt alles tien keer relaxter. Zodra we weer thuis zijn, gelden de gewone afspraken wel weer.

Eenmaal geland pakten we de taxi en binnen tien minuten stonden we weer voor ons huis. Dat blijft zo’n luxe: dat je zó snel van het vliegtuig weer in je eigen space bent. Alleen… mijn welkom was minder idyllisch dan ik me had voorgesteld. Bij mijn eerste rondje door het huis vond ik een zwarte schorpioen. In de anderhalf jaar dat ik hier woon had ik er nog nooit één gezien. En nu zat hij daar, midden in mijn huis. Ik ving hem, liet de kinderen nog even kijken en zette hem daarna buiten. Een onverwachte gast om mee te beginnen.

En alsof dat nog niet genoeg was: op de eerste dag sloeg de bliksem in tijdens een bizarre onweersbui. De elektriciteit knalde eruit en ik zat ineens in een donker huis. Het warme water deed het bovendien de hele eerste week niet, omdat mijn CV-ketel kapot was. En net toen ik dacht dat het niet gekker kon, was er twee weken later ineens helemaal geen water meer. Niet alleen in mijn huis, maar op de hele finca. Echt van die momenten dat je denkt: serieus, universum?

Dan vraag ik me af: wil het leven me iets vertellen? Waarschijnlijk wel. En misschien luister ik nog niet goed genoeg. Want eerlijk, ik had mezelf dit hoofdstuk iets rustiger voorgesteld. Een soort stabiel jaar, zonder al te veel verrassingen. Maar blijkbaar heeft het universum andere plannen.

En toch… ondanks alles voelde ik wel direct de zachtheid van het eiland. De geur, de zon op mijn huid, de stilte van de natuur om me heen. Alsof mijn energie vanzelf weer omhoog werd getild. Het verdriet en de onrust zijn er, maar tegelijk is er ook zo veel dankbaarheid. Want dit is nog steeds de plek waar ik me nu het meest thuis voel.

De kinderen waren ondertussen ook druk met hun eigen terugkomst. De eerste schooldag was meteen spannend: nieuwe juf voor Cleo, nieuwe meester voor Sam. Hier blijven leerkrachten meerdere jaren bij dezelfde klas, dus dat is altijd even wennen. Maar ze deden het super. Binnen een paar dagen zaten ze alweer helemaal in hun ritme. De eerste vriendjes zijn weer over de vloer geweest, de eerste kinderfeestjes, de eerste stranddagen. En dat geeft mij ook rust.