Het voelt als een tikkende tijdbom…

Inmiddels zijn we 3 jaar verder. En ben ik 8 weken geleden bevallen van een ontzettend mooi meisje. Een meisje dat (iets) te vroeg is geboren. Prematuur. Een woord dat ik kende als een ver-van-mijn-bedshow. Toch belande ik er ineens in. Een soap waar je geen onderdeel van uit zou willen maken.. toch waren de afgelopen weken met mijn meisje prachtig op zijn eigen manier.

Er is veel gebeurd, ook mentaal, maar ik sta nog altijd overeind. Iets dat ik na mijn eerste bevallingen niet heb mee mogen maken. Tegen de tijd dat mijn kleintjes 4 weken oud waren liep ik door het diepe dal en kampte ik 2x toe met een postnatale depressie.

Ondanks dat ik nu (nog) geen postnatale depressie heb zijn er zeker wel momenten die ik moeilijk vind. Zoals het einde van de dag. Het moment waarop mijn kleintje onrustig word. Waarop de huilt. Ze huilt niet eens heel erg in vergelijking met haar broer. Ik denk dat alles bij elkaar het 2 a 3 uur zal zijn. Soms zijn er uitschieters en is ze 4 a 5 uur onrustig en huilerig maar de 12 uur tikt ze zeker niet aan! (Even afkloppen natuurlijk)

Met het slaapgebrek en de langere periode dat ze bij ons is merk ik een verschil in mijn gevoel. Er sluimert een onrustige angst ergens ver op de achtergrond. Het loert en komt te voorschijn zodra de eerste huil van start gaat. Langzaam bouwt de spanning in mijn lijf op, sluimert de angst naar de voorgrond. Komt het stemmetje in mijn hoofd, zou ze nog stoppen? Blijft ze nu huilen? Wat deed ik verkeerd?

Hierdoor voelt mijn kleine meisje soms aan als een tikkende tijdbom. Een ongeleid projectiel. Nu vraag je je misschien af waarom ze huilt. Laten we maar eerlijk zijn dat elke baby wel eens huilt. Mijn kleine huilt waarschijnlijk door overprikkeling. Prematuur kindjes raken sneller overprikkeld. Ik weet dat dit een fase is en daar probeer ik mij aan vast te houden.