Het moment waar we met z’n allen naar toe werkte was eindelijk in zicht

Om bij Aunt Linda een beeld te krijgen, moet je net als bij Wanda beginnen bij de prototype Texaanse vrouw. Ze woont op haar eigen ranch met vee en wild in de achtertuin, draagt soms een cowboy hoed, maar zeker nooit laarzen (omdat dat veel te onhandig werken is). Ze is voor Wanda een soort surrogaat moeder, die er al van jongs af aan voor haar is. En elke keer als ze voor de zoveelste keer op video weer met haar aanstekelijke lach moet lachen om ons, voelt ze ook een beetje als een surrogaat schoonmoeder voor ons.

En we weten nog steeds niet of het aan de aanwezigheid van Linda ligt of niet, maar Wanda zit er een stuk relaxter in dan de vorige keer. Waar ze de vorige keer direct van het vliegveld in de uber door ging naar de kliniek en weer terug, gaan ze nu lekker de stad verkennen, naar het strand, uit eten en winkelen. Voor ons geeft het ook een fijn gevoel dat het ze het erg naar haar zin heeft.

De ochtend van de terugplaatsing wordt ze wakker in het hotel waar ze samen de afgelopen en komende dagen nog doorbrengen. Een kamer met allebei een eigen bed, maar ook een kleine huiskamer waar ze alles bij de hand kunnen hebben voor als Wanda straks bedrust heeft.

Net als de vorige dagen begint de dag met een shot van de outfit van de dag en deze keer is dat het “Good Vibes, Pineapples and French Fries” shirt. Een in de IVF wereld bekend “transfer day” shirt. Ook wij zaten thuis in een nieuw shirt, alleen stond op die van ons “Todays a good day for a miracle”. Aan de outfits zou ’t in ieder geval niet liggen.

Tussen het opstaan van Wanda en het binnen gaan van de kliniek waren er zo veel video’s en foto’s heen en weer, dat het wel een NOS live-blog leek. En toen het plots stil werd, wisten we dan ook gelijk “Nu gaat het gebeuren!!”. Gelukkig was die dag ook Luc er bij, die alles filmde en fotografeerde. Maar goed ook, want ook al waren we er digitaal bij, waren we zo overweldigd door emoties dat we de helft maar mee kregen.

We houden hoe het precies ging lekker tussen ons, Luc en Linda, maar het was een super moment met gelukkig ook veel ruimte om te lachen met elkaar. Was het dan wel om Wanda die licht high van de pijnstillers alleen maar grapjes maakte, dan wel omdat wij pas na 10 minuten naar een schaalte onder de microscoop op het scherm door kregen dat er nog geen embryo in de ruimte was. Het lege petrischaaltje had nog nooit zo veel liefde gekend.

Eenmaal klaar werd Wanda weer overgedragen aan Linda en Luc. Ze mocht haar roes in de hotelkamer uitslapen en zou nog 24 uur bedrust moeten houden. Voor haar begon een zeer welverdiend dutje en voor ons allemaal begon het wachten. Over 10 dagen zouden we kunnen testen!