Country girls & Counter tops

Ze waren eindelijk begonnen met het bouwen van haar nieuwe huis. Wij vonden het al super snel gaan, omdat ze daar niet al te veel steen gebruiken om te bouwen, maar voor haar kon het niet snel genoeg gaan. Ze woont nu nog steeds tijdelijk bij haar ouders, wat voor geen enkele volwassen persoon het “je-van-het” is, laat staan als je ook al je kids meeneemt.

Onderling weten ze het steeds beter te vinden, maar de locatie die precies tussen de twee scholen van alle kids in zit, zorgt ervoor dat ze flink veel extra uren in de auto zit. Dus elke middag, voordat wij kwamen, kwamen de filmpjes binnen van hoe de hele familie Walker wakker werd getrommeld: slapende gezichten, wild haar en al. En elke ochtend kregen we een mini-tour van het huis van haar ouders, wat volgens haar (en ons) een soort tijdscapsule is van de jaren ’90.

En als Wanda één ding niet wil in haar nieuwe huis, is het een huis vol met ’90s memorabilia: geen badkamer vol met diepzee-decor en wc-bril, overal tapijt en door het hele huis een country-kitch-stijl. Zoals ze zelf over het laatste zegt: “Even, I ain’t that country.” Daarom was ze ook maar wat blij dat ze naar het Design-Centre mocht om alles uit te zoeken voor haar huis. Iets wat Sander zo’n drie keer verkeerd verstond als “Disney-Centre”, dus die hield zijn hart al vast bij wat voor interieur ze zou eindigen.

Het idee was dat ze ons online mee zou nemen in alle keuzes om te kijken wat we ervan vinden. Zo heeft de ene helft van dit huwelijk een hele andere smaak dan de andere, maar vooruit, we zouden meekijken. Maar in plaats van dertig tinten marmeren keukenbladen en kastjes, kregen we alleen een filmpje van een overprikkelde Wanda, die blij was dat het allemaal gekozen was en dat ze weer naar buiten mocht. Net zo’n shopaholic als wij dus.

Voor onszelf was het vooral weer wachten op een mail vanuit Amerika, over een mail die zij hopelijk hadden ontvangen uit Mexico. Echter, het werden vooral veel onbeantwoorde mailtjes van Nederland naar Amerika. Door het tijdsverschil en de vakanties die er tussendoor liepen, was het er tussendoor geglipt dat ze, ondanks onze herinneringen na de eerste “Ja, ik wil”, niets meer van haar hadden gehoord. En daar zaten we dan… wel een maand, maar geen stap verder.