Beeld: Fleur Mamazaken

Fleur | Mamazaken

Serie blogger

Na mijn eerste bevalling dacht ik lange tijd dat ik misschien nooit meer naar mijn happy place zou kunnen gaan. Door de bekkenklachten leek het ondenkbaar om dagenlang door een park te lopen. Voor iemand die al sinds haar zevende bijna ieder jaar naar Disneyland gaat en er zoveel herinneringen heeft liggen, voelde dat als een groot verlies. Misschien herken je dat gevoel wel: het idee dat je door alles wat je lichaam heeft meegemaakt bepaalde dingen nooit meer zult kunnen doen.

Maar nu, jaren later, stond ik er weer. En niet alleen als dochter, maar ook als moeder. Dit keer met twéé kinderen aan mijn hand. En dat maakte dit bezoek extra bijzonder.

Herinneringen van vroeger

Disneyland is voor mij namelijk al sinds mijn jeugd een magische plek. Mijn vader is altijd gek geweest op de Disney-films en nadat hij en mijn moeder mij op mijn zevende voor het eerst meenamen, waren we als gezin verkocht. Vanaf dat moment gingen we bijna ieder jaar terug. Disneyland werd onze traditie.

Een leuk feitje: mijn vader vierde ooit zijn 40e verjaardag in Hotel New York. Inmiddels is dat hotel helemaal verbouwd tot een Marvel-themahotel. En dat kwam nu perfect samen, want Luke is sinds kort helemaal fan van Spider-Man en andere Marvel-helden. Het was zó leuk om hem daar mee naartoe te nemen en zijn enthousiasme te zien.

Alsof dat nog niet bijzonder genoeg was, vierden mijn ouders tijdens dit verblijf ook nog hun 44e trouwdag. Het voelde als de kers op de taart: oude herinneringen ophalen en weer nieuwe maken en dat met drie generaties bij elkaar.

De eerste keer terug na mijn bevalling

Toch is dit niet altijd vanzelfsprekend geweest. Na mijn eerste bevalling heb ik lang gedacht dat ik misschien nooit meer naar mijn happy place zou kunnen. Door de heftige bekkenklachten was het idee om dagenlang door een park te lopen echt ondenkbaar. Ruim twee jaar later durfde ik het voor het eerst weer aan. Ik weet nog dat dat moment zo intens bijzonder was: mijn eerste keer terug in Disneyland, maar dit keer met mijn kindje. En na alles wat ik in die twee jaar had doorgemaakt, voelde het als een overwinning om weer daar te zijn. We kwamen het park binnen en precies op dat moment begon er een parade. Ik heb toen echt gehuild van geluk.

Nu, twee kinderen later

En nu, opnieuw twee jaar later, mocht ik er weer zijn. Dit keer na mijn tweede bevalling, met een totaal andere ervaring achter de rug. Een andere bevalling, een andere postpartumperiode, een andere ik. Wat een verschil kan dat maken. Nu liep ik daar met twee kinderen, en voelde ik me zoveel sterker en vrijer. Het was alsof ik niet alleen mijn happy place terugvond, maar ook een stukje van mezelf.

En dan die blikken van mijn kinderen… hun ogen die groot worden bij een parade, hun gegiechel in de attracties, hun enthousiasme bij het ontmoeten van hun favoriete Disneyfiguren. Door hen beleef ik alles opnieuw. Intenser, puurder en magischer.

Dat mijn ouders ook weer mee waren, maakte de cirkel rond. Als klein meisje liep ik met hen door Disneyland, en nu zie ik ze naast me met mijn kinderen aan de hand. Hoe bijzonder is het om dit als gezin, mét opa en oma, samen te beleven?

Een plek vol magie én hoop

Disneyland is voor mij niet zomaar een park. Het is een plek waar generaties samenkomen, waar herinneringen van vroeger en nu door elkaar lopen, en waar ik me elke keer opnieuw intens gelukkig voel. Vier jaar geleden dacht ik dat dit voorgoed voorbij was. En toch stond ik er weer, gewoon zoals vroeger. Het deed me beseffen hoe sterk herstel kan zijn en hoeveel er weer mogelijk is, ook als je dat lang niet gelooft.

En misschien is dat ook de boodschap die ik wil meegeven: zelfs als je nu midden in een moeilijke postpartumperiode zit en denkt dat bepaalde dingen nooit meer zullen kunnen, kan er een moment komen waarop het wél weer lukt. Net zoals bij mij, misschien eerder dan je denkt.