Wat gebeurt er met de tijd als je moeder bent?

Ik zit op het toilet en kijk naar het fotobord dat tegenover me hangt. Hier hangen foto’s van mij en mijn lief samen, maar ook van vroegere tijden toen we zelf kind waren of waarbij we tot laat feestvierden met onze vrienden, en nog zonder elkaar waren. Van alle kiekjes weet ik nog precies waar ik was en met wie. Het voelt als gister, maar huh?! Is die bruiloft van vrienden met mijn zwangere buik al weer bijna 2 jaar geleden???

Ik denk terug aan die dag… volgens mij was ik 30 weken zwanger. Ik had bedacht onder mijn zwierige jurkje mooie sandaaltjes te dragen, maar mijn dikke, met vocht volgelopen enkels dachten daar anders over. Ik droeg dus van pure ellende taupekleurige met gouden accenten cowboyboots. Over die enkels gesproken; mijn nichtje noemde ze ‘kenkels’. Kuiten en enkels ineen. En zo was het precies. Nooit geweten dat vocht in je benen en voeten zo ongemakkelijk en pijnlijk kan zijn.

Maar goed, zittend op het toilet dacht ik terug aan de verschillende momenten op de foto’s. En hoewel we ons hadden voorgenomen regelmatig nieuwe foto’s toe te voegen op het bord, zijn we blijven steken bij een foto van onze Pep toen hij drie maanden oud was (hij is nu ruim 1,5 jaar oud) en daarna kwam er geen foto meer bij. Maken we dan geen foto’s meer? Hebben we geen zin om ze op te hangen? Nope… dit voornemen is gewoon totaal uit mijn brein verdwenen. Net zoals heel veel andere dingen die ik voorheen wel deed en nu niet meer of stukken minder.

Mijn hoofd zit vol, net zoals mijn dagen. Mijn energielevel is de gehele dag (redelijk) tiptop in orde, tot het moment dat we onze zoon ’s avonds op bed leggen. Alsof mijn lijf dan weet: jouw taak zit er even op, rust maar even uit. Twee avonden per week sleur ik mezelf dan toch nog achter de laptop om te werken en de andere avonden ben ik blij dat ik na een rondje poetsen en opruimen door het huis op de bank kan ploffen. Mijn vriendinnen zie ik daardoor een stuk minder dan voorheen. Niet omdat ik ze niet wil zien, maar wel omdat mijn tijd wordt opgeslokt door andere dingen of door de keuze van mijzelf om ook eens even niks te moeten. En soms zit ik dan net lekker op de bank en dan bedenk ik me opeens dat ik de boodschappen nog moet bestellen. Of dat de wasmachine ondertussen wel klaar zal zijn.

Omdat er de gehele dag iets te doen is, lijkt het wel alsof mijn besef van tijd veranderd is. De dagen rijgen zich aaneen en voor je het weet is er weer een week voorbij, ben je met één keer knipperen weer een maand verder of zelfs bijna twee jaar in het geval van de bruiloft van onze vrienden.

En het is echt niet zo dat mijn leven daardoor minder leuk is. Maar soms is het wel jammer dat mijn bewustzijn op de één of andere manier maar op halve kracht werkt. Dat je dan opeens denkt: o, huh?!?! Ik heb dan niets gemist, maar er ook zeker niet bewust bij stilgestaan. Wat wel knap is, is dat er ondanks dat ‘halve bewustzijn’ er toch niets misgaat.

Bijzonder fenomeen wel… want met slaap werkt deze beleving niet zo. Dat je zes uurtjes slaapt en dan vervolgens het idee hebt dat je een hele week in bed hebt doorgebracht 😉 Post