Veranderingen

Het is een lastigere tijd geweest en ik weet dat anderen veel heftigere dingen meemaken en dat ik eigenlijk niet mag klagen. Alleen was het in mij weer aan het knagen.

Zakelijk gezien lijkt alles even terug te lopen; opdrachten lopen terug, particulieren lopen terug, deuren slaan dicht of staan maar op een kiertje. Heel frustrerend als je hard werkt en hebt gewerkt om goed werk af te leveren en eigenlijk alleen positieve feedback krijgt.

Thuis gaat het minder makkelijk; die ‘kleine’ maakt echt een sprong in zijn ontwikkeling en gaat de grenzen opzoeken. Alles wat ik vraag is moeilijk, alles wat ik vraag is te veel en ik kan geregeld rekenen op rollende ogen en brutale antwoorden. Het hoort erbij, dat weet ik, maar leuk is anders.

Sporten gaat lekker. Ik heb het fitnessen opgepakt en ga nu 1 a 2 keer in de week ook naar CrossFit, wat ik superleuk vind! Ik let op mijn voeding, laat de snacks weer staan, drink voldoende water…je kent het wel. Maar lichamelijk lijkt ook dat niet aan te slaan. Ben zwaarder dan ooit en ik lijk het niet onder controle te krijgen.

Het lijkt even of alles tegenzit en moeizaam gaat en ik merk dat ik weer langzaam aan kribbig word, chagrijnig, een kort lontje heb waar niemand blij van wordt. In alles twijfel ik aan mijzelf en mijn eigen kunnen. Wie mijn eerdere blogs heeft gelezen, heeft waarschijnlijk ook gelezen dat ik eerder op dit punt ben geweest. Dat ik eerder ‘altijd boos’ was. Mijn kleine vriendje heeft mij toen doen inzien dat het tijd was voor verandering. Ook nu krijg ik geregeld de vraag ‘ben je weer boos?’ en die vraag komt binnen. Hard ook!

Nu voel ik dat zelf, heel sterk, er moet iets veranderen. Maar wat? Ik ben gek op mijn mannen, voel me geliefd en gesteund en ben ontzettend trots op ze. Ik heb een groepje lieve vriendinnen en collega’s om mee heen, die zou ik absoluut niet willen missen. Ik vind mijn werk geweldig en ik ben er goed in. Wat moet er dan anders?

Het lijkt even of alles tegenzit en moeizaam gaat

Langzaam maar zeker komt het besef, gaat het kwartje vallen. Altijd heb ik gedacht dat ik alleen goed ben in lesgeven van kinderen, terwijl het al langer in mijn hoofd speelde om ook met jongeren en volwassenen te willen werken. Ik wil een verschil maken, mensen (kind of volwassen) echt zien en echt kunnen helpen, kunnen coachen, kunnen begeleiden en diep van binnen weet ik ook dat ik dat kan. Maar ik durfde het niet, ik was bang om in het diepe te springen. Bang dat ik het toch niet kon. Bang voor wat anderen hier wel niet van zouden vinden. En angst…is een slechte raadgever.

Na de zoveelste stiekeme huilbui onder de douche, die was getriggerd omdat ik weer lelijk had gedaan tegen iemand die dat absoluut niet verdiende, hakte ik de knoop door. Ik ga het gewoon doen, wat heb ik te verliezen? Direct heb ik een plan gemaakt, mijn poster aangepast, mails opgezet om mensen te laten weten dat ik ook jongeren en volwassenen wil en vooral kan helpen.

Het is tijd om te luisteren naar wat ik voel, echt te luisteren. Tijd voor een nieuw hoofdstuk! Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is het om te luisteren en te voelen. Te luisteren naar dat onderbuikgevoel, naar die intuïtie en te voelen wat je echt blij maakt.