Tandenfee deel 3

Nogmaals even een korte samenvatting voor als je de eerdere blogs hierover niet gelezen hebt: onze zoon (7) is een enorme bange poeperd als het over losse tanden gaat. ‘Hij valt er vanzelf wel uit’ is zijn motto en niemand mag ook maar in de buurt komen van zijn losse tand(en) en is elke losse tand een waar avontuur:

– Zo heeft hij er op vakantie al een doorgeslikt (denken we, want die tand was ineens weg).

– Er is er al een uitgevallen tijdens zwemles (de zwemjuf heeft hem opgedoken van de bodem).

– De buurtand van de zwembadtand is door een botsing met onze hardhouten vloer weer dieper zijn tandvlees in gedrukt (niks ernstigs, hij kwam er vanzelf uit en er was niks beschadigd).

– Een tand vond een botsing met een knie (mijn zoon zijn eigen knie, om precies te zijn) niet zo fijn en knalde eruit.

– Mijn man heeft er een uit mogen halen, maar het leek net of hij geslacht werd (jeetje, wat maakte hij er een drama van).

En nu is het weer zo ver…er zit er weer een los…en hoe! Hij kan hem met zijn tong helemaal plat naar achteren leggen. Wat hij dan wel weer graag doet om mij de kriebels te bezorgen. Zijn nieuwe tand zit er al voor en was inmiddels al vrijwel volgroeid. Hij zit echt nog maar aan 1 draadje vast, een keer duwen en hij is los. Dit gaat inmiddels niet meer zo makkelijk, omdat zijn nieuwe tand er al helemaal voor zit en de tanden ernaast er ook gewoon nog zitten.

Zoals je in een eerdere blog hebt kunnen lezen, laat hij zich ook niet omkopen (wat op zich hartstikke goed is natuurlijk!). Een tijdje terug heb ik hem (vraag niet hoe) zover gekregen dat ik het mocht proberen. Wederom een heel drama natuurlijk, maar uiteindelijk heb ik het tandje kunnen draaien en stond hij achterstevoren in zijn mond…maar meer dan dat mocht niet. Frustrerend, voor hemzelf, maar ook voor ons.

Later kwam hij zelf aangeven dat hij zondag over 2 weken wilde dat we zijn tand eruit haalde. We hebben dit in de agenda gezet en hem geregeld helpen herinneren dat als je iets afspreekt of belooft je dit dus wel moet doen. Je raadt het al…ook deze zondag was een volledig drama. We zagen zijn nieuwe tand steeds viezer worden aan de achterkant en toen was de maat voor mij echt vol.

Keurig op tijd namen we plaats in de wachtkamer en we mochten inderdaad wat eerder naar binnen. De assistente die ik in de ochtend had gesproken was alleen aan de tandarts vergeten door te geven dat we hadden gebeld voor die tand. Dus toen onze zoon aan de beurt was, was de tandarts hier niet op voorbereid en moest hij later nog een keer in de stoel…wel benoemde ze dat alles er uit zag, maar dat het tandsteen bij de nieuwe tand wel aan het ophopen was door die losse tand die erachter zat. De losse tand werd dus daadwerkelijk een probleem.

Uiteraard werd het teruggaan in de stoel ook een drama, want onze zoon had gelijk door wat er gaande was. Zowel mijn man als ik en de tandartsassistente hebben hem vast moeten houden, zodat de tandarts met een grote pincet de tand eruit kon halen. De hele praktijk heeft kunnen meegenieten van het schreeuwconcert van onze zoon.

Ik voelde me vreselijk, het leek echt weer of hij geslacht werd en met het schaamrood op de kaken verlieten we de spreekkamer van de tandarts. Natuurlijk weet ik dat ik me niks aan moet trekken van kritische blikken van anderen, maar het voelde echt als the walk of shame.

Onze zoon gaf aan dat hij ‘hier wel even van moest bijkomen’ en was tot de conclusie gekomen dat het toch fijner is als papa of mama zijn tand eruit haalt. Het had gelukkig geen zeer gedaan en de tand was er, zoals verwacht, zo uit. Het was puur het idee waardoor hij zo in de paniek schoot. Enorm trots heeft hij de opa’s en oma’s gebeld om te vertellen dat zijn tand eruit was en het weekend erna is hij met een vriendin van oma een ijsje gaan eten als beloning. De reacties waren hartverwarmend, maar ik hoop toch dat de volgende niet zo’n soapserie gaat worden. Nu zit er alweer een nieuwe los, dus ik ben heel benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen.