Ken je die drie die naar Spanje gingen?

Daar zaten we dan, met z’n drietjes in de auto onderweg naar Spanje. Maar in plaats van een euforisch gevoel te hebben waren we hartstikke gespannen, bleek Pep het ‘stilzitten’ meer dan vervelend te vinden en vroegen wij ons af wie we nu eigenlijk een plezier gingen doen met deze vakantie. 

Een goede voorbereiding

Ik vroeg het me altijd af; hoe doen mensen dat met kleine kinderen? En dan doelde ik op het maken van een lange autorit. Een aantal uren in de auto, of zelfs meerdere dagen onderweg richting je vakantieadres. Ik informeerde dus eens bij vrienden, ik las er online het e.e.a. over en alles leek te vallen of staan met dutjes in de auto, op tijd pauzeren en voldoende vermaak voor op de achterbank. Dus zogezegd, zo gedaan. Een hele tas met kleine speelgoedjes en de rit een beetje tactisch plannen met het oog op pauzes en slaap voor de kleine man.

Het eerste half uur

En weg waren we. Dit zouden we gaan rocken. We hadden er zo’n zin in. Op naar de zon, spelen op het strand en heerlijk eten in Spanje. En terwijl Pep ’s avonds op bed lag zagen wij onszelf al zitten op de veranda met een koud biertje. Het eerste half uur van onze reis dachten we zelf ook nog dat dit tot de mogelijkheden behoorde. Maar toen…

Picknicken langs de snelweg

Pep kon zijn slaap niet vatten in de auto en huilde (of eigenlijk krijste) uit volle borst. Ach, na 10 minuten zou hij vanzelf moe worden en alsnog in slaap vallen. Jammer, het duurde ruim 20 minuten waarin hij volledig oververhit raakte en compleet overstuur was. Al die leuke speelgoedjes konden wat hem betreft het raam uit en het enige wat hij wilde was: UIT DIE AUTOSTOEL! Uiteindelijk won de slaap en viel hij voor een klein uurtje in slaap. Eenmaal wakker was het een kwartiertje goed in de auto en begon vervolgens het hele riedeltje weer opnieuw. We besloten te stoppen en een langere pauze in te lassen. Prima, want ook daar waren we op voorbereid. Het picknickkleed kwam tevoorschijn en daar zaten we; bij het bekende wegrestaurant in het gras, langs de snelweg.

Omdraaien!?!?

Pep had er de tijd van zijn leven, daar op dat picknickkleed net buiten Luik. Wij maakten een snelle rekensom. We waren nog geen 200 kilometer van huis, maar waren wel al ruim 6 uur ‘onderweg’. We hadden nog zo’n 500 kilometer te gaan tot aan onze eerste overnachtingsplek. En dan nog ruim 700 kilometer tot onze eindbestemming. Dat in combinatie met een kind dat het alleen buiten de auto naar zijn zin had en een vader en moeder die steeds minder overtuigd raakten van het fantastische plan om naar de Spaanse zon te reizen, bracht mij op het volgende idee: omdraaien!

Het was even schakelen, maar hoe moeilijk wil je het je kind en jezelf maken? Onze zoon van toen 14 maanden konden we nog niets uitleggen. Hij (en wij) waren totaal overprikkeld en moe. We hadden geen idee hoe de rest van de reis zou verlopen en veilig en heelhuids aankomen op bestemming had bij ons prio. En het belangrijkste van alles, vakantie hoort leuk te zijn. Dus daar gingen we, op naar huis!

Een goede keuze

Toen we de keuze hadden gemaakt voelden wij onszelf weer rustig. Pep nog niet en dus was de terugweg ook nog allesbehalve relaxt. Hij sliep nauwelijks en huilde veel. Met Juf Roos door de speakers parkeerden we de auto aan het einde van de middag thuis voor de deur.

’s Avonds samen op de bank hebben we er erg hard om moeten lachen. Leven met een opgroeiend kind is steeds weer proberen, plannen bijstellen, doen wat goed voelt en je eigen plan trekken.

Nooit gedacht

De weersvooruitzichten waren gelukkig goed, dus dan maar vakantie vieren in eigen land. Het resort waar we eigenlijk heen zouden gaan begreep onze situatie volledig en gaven ons een volledige restitutie omdat zij de accommodatie opnieuw konden verhuren. Dat was een fijne meevaller.

Zodoende zaten wij twee weken, bij 25 graden op de Utrechtse Heuvelrug, op een kleinschalig vakantiepark. En dat was echt helemaal top! Dus wie maak je blij met een vakantie naar Spanje? Ons! En wie maak je blij met een vakantie in eigen land? Ook ons! Vonden wijzelf best verrassend.